Atëherë ne mund të pyesim veten: kemi vite që kjo tokë na mbart, studjojmë, punojmë dhe jetojmë, kthejmë kokën mbrapa e gjurmë nuk shikojm… Vallë ku kanë përfunduar gjurmët tona? Është normale të kthesh kokën here pas here, por kurrë mos e jeto jetën tënde në të shkuarën. Mund të rrokullisesh përgjatë liqenit të mendimeve për pak kohë, por kur të zgjohesh duhet ta lësh të kaluarën mbrapa, përndryshe nuk do të kesh kurrë një të ardhme… Unë besoj se një ditë ne duhet të krijojmë diellin tonë. Ndonjëherë gjërat nuk shkojnë aq mirë, kështu që ne ende mund të nxjerrim më të mirën nga një ditë koti, duke sjellë me vete diellin tonë, dashurinë! E pastaj ngadale, shume ngadale, fillon e harron njerëzit. Ata qe te dukeshin te perjetshem zbehen pak e nga pak… Harrohen! I harron të gjithë! Edhe ata qe te thane se te donin edhe ata qe i donit, dhe ata qe vertete i keni dashur… Dhe kur ke harruar mjaftueshem, vetem atehere mund te duash dike tjeter. Kur gjërat thyhen, nuk është pikërisht thyerja ajo që i ndalon të bashkohen përsëri. Por ndodh që një copë e vogël humbet; copat që mbeten nuk mund të ngjiten edhe sikur të duan. E gjithë forma ka ndryshuar! Perse pret? Pret qe jeta te te bej nje mrekulli? Qe rrethanat te ndryshojne ne favorin tend? Pret kë? Përse? Sa po po pret? Nese nuk ngrihesh e behesh Zoti i vetes, nuk mundesh te presesh qe dicka te ndyshoj. Nese nuk fillon asgje sdo te ralizohet. Nese nuk troket, asnje dere nuk do te hapet. Nese nuk djek rrugen tende asnje harte nuk do te coj asgjekundi. Mrekullitë ndodhin vetem kur ben hapin e pare drejt realizimit, drejt ëndrrës tende. Asnjeri nuk do te sjell nje pako dhurat asnje nuk do të bej te lumtur pervecse ti veten, ndaj cohu dhe nis udhetimin e lumturis tende. Lundro ne detin e lumturis tënde. Për ty miku im Rigels, që kaq shumë bën për të tjerë dhe asgjë për veten.
Advertisement