Ndjemë një ndjenjë, jetuam një natë

Tregim nga Jakup B. GJOÇA

Në messenger, një mesazh të ri kishte kohë që kishte mbërritur, por ai nuk e kishte hapur ta lexonte, ngaqë ishte nga person i paindentifikuar. Për kurreshtje e hap. Kur lexon emrin “Violi”. 
“Sapo kam dalë nga koma. Pësova aksident me makinë. Kudo që të jesh, të lutem, eja të më takosh. Të lutem, Violi”.
Në fillim, e mori si lojë të Violës. 
Violi i kishte bllokuar mesengerin, që nga ajo natë, para 4 vitesh. Ai, edhe pse u zemërua nga sjellja e Violës, kurrë nuk u mundua të gjejë asnjë mënyrë komunikimi.
Edhe pse, sa herë e kujtonte, lëndohej, u mundua ta harrojë, sado e vështirë ishte për të. Gati e pamundur.
Mijëra hamendje e mundonin deri në torturë, “Përse?”- të, për të shpjeguar, sado pak ndryshimin e sjelljes së Violit, por, kurrsesi, nuk mundi të bindë vetveten, cila ishte arësyeja e vërtetë, që Violi e largoi, në mëngjezin e asaj nate, që kaluan bashkërisht, në shtëpinë e saj. 
Vetëm për një gjë, nuk mund ta pranonte gjithsesi. Që Violi nuk e kishte dashuruar. Që Violi nuk e donte. 
Atëhere, “Përse?” u bënë sërish të huaj?
Thua, se është e vërtetë, që nëse e ke vrarë dashurinë e parë, nuk mund ta rijetosh më, kurrë?
Aq e thellë ishte zhgjënjimi që pësoi, saqë nuk mundi të bënte aspak fajtore Violën, por vetveten.
Përse i besoi sërish Violës? Përse besoi sërish, se Viola do ta dashuronte, thua se do të fshinte me një leckë, zhgënjimin e dashurisë së parë, siç fshijmë gërmat që shkruajmë me shkumës të bardhë në dërrasën e zezë. 
Si të bindej, se telepatitë ekzistojnë, në atë moment, mbërrin në mesengerin e tij një foto nga Violi. Thua se Violi e dinte, që ai tani sa lexoi mesazhin e parë të saj. Ata nuk kanë shoqëri në rrjetin social, ndaj edhe mesazhet vijnë nga person i paftuar dhe tjetri nuk ka asnjë mundësi të kuptoj që mesazhi u lexua. 
E hapi foton. Një person me fasho të lidhur gjithandej, nga koka, duart, këmbët. 
“Mos u tremb. Unë jam Violi. Jam akoma gjallë”, – ishte mesazhi i tretë që i mbërriti, pas fotos.
U bind, që Violi nuk bënte më lojë me të. 
Qënka aksidentuar vërtet. 
Një herë mendoi që nuk duhej të shqetësohej më, për asnjë ndodhi të Violës. Në këto ndërkohë vitesh, pas asaj nate, ai mundohej, që nëse e kishte të pamundur të fshinte nga memoria Violën, të paktë, përpiqej, që ta harronte. Ta strukte sa më thellë, në errësirën e kujtesës, për të mos u lënduar. “ Nuk të harroj, edhe pse lëndohem, kur të kujtoj! Ndjemë një ndjenjë, jetuam një natë. “, i thoshte Violit, sa herë ballafaqohej me të në monologjet e shpjegimeve të “Përse?”-së të largimit të Violit. 
Duke qënë se Violi nuk i përgjigjej në monolegjet e tij, atëhere, ai i dha vetvetes shpjegimin: “Ndjenjat tona u bënë shina në Jetë, që mbartin Trenin e JoFatit. Edhe pse në Udhëkryqet e Viteve ndonjë shinë e ndërmjetme lehtësoi kalimin e vagonave të pritjes, zhgënjimit, iluzioneve, Shinat e Ndjenjave nuk u bashkuan kurrë, në Stacionin e Lumturisë tonë.”. Ndaj atë natë, ai e quajti një shinë të ndërmjetme, që më shumë mbarti vagonin e iluzioneve dhe të zhgënjimit, ngaqë shinat e ndjenjave të tyre, kurrë nuk u bashkuan, në stacionin e lumturisë. 
“Zhgënjimin nuk e pësova nga Ty, pse më premtove, por nga Vetvetja ime, pse besova te Ty.”, – iu përgjigj Violës në monologun e vet. 
<”Më the ëndër, të thashë dashuri!”, – ishte fjalia që Violi i dërgoi atij, kur ai i pohoi, që në tërë ndërkohën e mungesës së tyre, ai e kishte ëndërruar sa herë Violin, pa guxuar të shpresonte, se një ditë, Violi do të bëhej sërish e dashura e tij. Ndoshta ëndërronte ndjenjën e dashurisë së parë, që humbi. 
– Çfarë jam unë për ty? Vetëm shoqe? – ishte fraza e parë e Violit, sapo u përshëndetën në mesenger, pasi u rigjetën në ndërkohën e 25 viteve.
– Je dashuria ime e parë! – iu përgjigj ai, duke pohuar atë ndjenjë që e trazonte sa herë në ëndërrat e tij. 
– Vetëm kaq?
– Çfarë mund të them më shumë, tani?
– Nuk ndjen asgjë për mua tani?
– Do të doja…
– Dhe pse dotë doje, dhe nuk më do më?
– Po…
– Çfarë?…
– E di?…
– Që?….
– Të ta them. Nuk mundem ta përmbaj, tani që të dëgjoj zërin. Që e di, se edhe ti më dëgjon, tani..
– Dua të ma thuash. Ç’jam unë për ti, tani?
– Të kam dashur shumë, edhe pse e dija që ndoshta nuk do takohemi kurrë.
– Dhe, pse e dije që nuk do takoheshim kurrë?
– Po ne ikëm në të kundërtën e rrjedhës së jetës. 
– Po a më do akoma?
– Të dua. Prandaj, të mendoj. Prandaj, thellë meje, ndjej plagë, që nuk u bëre e imja.
– Vërtet, akoma më do kaq shumë? – e pyeti me njëherë Violi.
Ai u trondit. Nuk i pohoi, që e donte akoma. Më shumë i pohoi atë trazirë të ëndërrave të tij.
– Edhe unë të dua kaq shumë.- i tha mënjeherë Violi, pa pritur përgjigjen e pyetjes së parë.
Ai heshti. As pohoi, që e do akoma. Por as nuk mundi të kundërshtonte….

Kujtimet e tronditën sërish. I dukej se rijetonte të njëjtën ndjesi, por që kësaj here e lëndoi thellë në zemër. 
Ndaj, edhe fshiu të gjitha mesazhet e Violit. 
Të nesërmen, i mbërrin një mesazh, kësaj here nga vajza e saj. 
“ Mami, sapo ka dalë nga koma, pas një aksidenti. Do të të lutesha, të vinit. Ka nevojë për praninë tuaj:.
Mesazhi i vajzës së Violit, sikur theu ngurrimin e tij. 
Nuk donte kurrsesi, që prania e tij, të ushqente te Violi shpresa. Gjithsesi, jo!
Por, derisa vajza e saj, i dërgoi mesazh lutjeje, do të thotë, që ndoshta, në gjendjen e saj pathologjike, prania e tij, do të ndikonte në përmirësimin e gjendjes së saj shëndetësore.
Nuk ndryshoj Vetveten, Karakterin, Sjelljen, që t’i pëlqej, të plotësojë shijet e dikujt, qoftë kjo edhe Violi. Mbaj Karakterin Tim dhe kërkoj shokë/e, miq/esha që më duan, kështu si jam, ky që jam. Mbase Violi nuk më donte, ky që jam. Prandaj, më kërkoi atë natë, të ikja, sërish, nga jeta e saj. Ashtu, ftohtë, siç më kërkoi të ikja, mendova se ajo nuk më kishte dashur asnjëherë. Thjesht, luajti teatrin e ndjenjave tona. Apo, deshi, njëfarësoj, të hakmarrej për të shkuarën që vramë, duke më zhgënjyer tani…
Nëse duhej të shkoja pranë Violës, tani, më dukej më e vështirë se kurrë.

Vajtja ime më dukej si Prova e Jetës. Duhet më parë të përballem me Vetveten. Të provoja nëse kam Forca të gjykoj Vetveten. Në Jetë vetë plagosim Vetveten më shumë edhe sesa na plagosin të tjerët, madje, duke përsëritur të njëjtat faje, pa nxjerrë kurrë mësime. Të tjerët, mund t’i gënjejmë se jemi mirë, me një buzëqeshje të shtirë, Por vetveten, nuk mund ta gënjejmë, nuk mundet kurrë që Shpirtit tonë t’i dhurojmë buzëqeshjen hipokrite, kur Shpirti mbart plagët e fajeve tona. Edhe pse ngushëllojmë vetveten, duke kujtuar se nuk do të gabojmë sërish. Por shpeshherë i trembemi vetvetes më shumë se nga çdo Frikë e Jetës dhe, më keq, asnjëherë nuk gjejmë forcë te Vetvetja jonë të gjykojmë fajet dhe gabimet tona, duke mbetur pëherë Rob i dobësisë sonë të brendshme, e cila na e bën edhe më të rëndë plagën, pa gjetur kurimin e Shpirtit tonë. Prova më e vështirë e Jetës tonë është të përballemi me Vetveten….

111-ta. Ai e gjeti dhomën që i rekomanduan te informacioni i spitalit. 
Dera ishte gjysëm e hapur, dhe u mundua të hynte, pa bërë zhurmë. Në krevatin përballë derës ishte shtrirë Ajo.
Ajo, që kishte torturuar gjithë ëndrrat e tij, edhe ato çaste jete, kur kujtonte se gëzonte lumturi. Ajo, që u bë vetë ëndrra e vetvetes së tij. Ajo, te e cila kërkonte ngushëllimin e vetvetes, sa herë bindej se nuk e gjeti lumturinë e kërkuar. Ajo, dashuria e tij, që shpirti i tij ende e kërkonte. 
Ao, dhe tani që e gjeti, thua se Ajo, zbriti nga ëndrrat e tij, është para tij, por jo si e stoliste imagjinata e tij në ëndrrat e tij. 
Ajo nuk është e qeshura që ai kërkonte, siç kërkon gjethja rrezen e diellit, për të bërë fotonstintezën e ekzistencës…. 
….Por e fashuar e tëra, ndërsa dora e djathtë i varej në një mbështetëse ndihmëse. Në një karrike në anën tjetër të krevatit, dremiste një vajzë. 
– Traqe, ti je? – dëgjoi një zë të humbur.
Ishte zëri i Violit. Edhe pse kokën e kishte të fashuar, sytë e saj e njohën në gjysëmerrësirën e korridorit. 
Sakaq vajza që dremiste u ngrit menjëherë në këmbë. Pa nga dera.
Traqja qëndronte pa lëvizur, dhe as nuk foli.
Vajza erdhi pranë tij, hapi derën dhe e ftoi të hynte brenda. 
Ndezi edhe dritën e dhomës.
Traqja u fut, shtyu derën, ta mbyllte dhe qëndroi përballë Violit. 
U drodh i tëri, teksa e mbikqyri tashmë me vëmendje, të gjithën të mbështjellë me fasho, si një nimfë e posalindur. 
– E dija që do të vije. Të prisja, – i foli Violi dhe u mundua të qeshë dhe ta ftojë me gishtërinjtë e dorës së nderuar, që i dilnin pakëz nga fashoja. 
Traqja nuk fliste dot. Një ngërç iu mblodh në grykë. Tani u bind, që Violi kishte luftuar me jetën. Nuk e dinte, sa kishte fituar mbi vdekjen. 
– Hajde, ulu pranë meje. – e ftoi Violi. 
Vajza e saj, i afroi karriken, pranë kokës së krevatit të Violit.
Traqja u ul dhe sytë i hodhi në fytyrën e Violës. 
– Erdhe, se më dashuron akoma, apo erdhe që të më ngushëllosh, që shpëtova nga vdekja, – e pyeti Violi.
Traqja nuk iu përgjigj. Nuk ishte asnjë njëra dhe as tjetra, arësyeja e ardhjes së tij. 
Që nuk e dashuron më, kjo nuk është e nevojshme edhe të pohohet, derisa ai e kishte strukur thellë në skutat e harresës së memories, nën peshën e rëndë të zhgënjimit të madh. Por, asnjëherë nuk e urreu, që të vinte tani, për ta …ngushëlluar për fatkeqësinë e aksidentit. 
Sërish nuk iu përgjigj, por edhe sytë nuk i hoqi nga vështrimi i saj. 
– Të kujtohet? Atë moment që më the të ikja, më pohove, që nuk mund të më shikosh erotiko, nuk mund të jem i dashuri yt, por mbetem njeriu më i çmuar për ty. – i tha Traqja, pas një ndërkohe heshtjeje të gjatë.
– Erdhe të më ngushëllosh, atëhere?
– Violeta, më dhimbesh, si njeri, ndaj, sa mësova që u aksidentove, erdha pranë teje. 
– “Violeta”, ë! Nuk jam më për ty “Violi” yt? – iu përgjigj Violi me një zë të mekur.
Traqja nuk reagoi. 
– E di, që, kur isha në koma, shikoja vetëm fytyrën tënde. Unë vrapoja të të kapja, por ty, sa unë të prekja, më treteshe. Atëhere, unë bërtisja “Traqe, pritëm”, por nuk kisha fuqi të më dilte zëri. Dhe, ty, nuk më dëgjoje dot. Atëhere, unë bija përtokë, duke zgjatur dorën, që të më ngrije ty. Po, ty, ishe i zemëruar me mua, që atë natë, që të ndoqa, ndaj nuk ma zgjate kurrë dorën dhe më lije rrëzuar në tokë. 
Traqja nuk reagoi. Nuk shprehu asnjë emocion, ndërsa sytë nuk ia ndante nga fytyra e saj. 
– E di, që kur u zgjua, bërtiti vetëm emrin tënd? – i tha vajza e Violës. 
Traqja, e dëgjoi dhe heshtëte, por nuk u kthye nga vajza e Violës.
– Unë dëgjoja zhurmë, dhe zëra, por nuk njihja. As nuk mbaj mend. Por, zërin tënd e njihja, kur më thoshe: “Pse më ndjek? Më ftove të vija te ty, dhe tani më thua të iki? U talle me mua?”. Unë doja të të flisja, por zëri nuk më dilte, dhe rrëzohesha, sa herë mundohesha të të përgjigjesha. Po ty, më flisje vazhdimisht, pa pushim, saqë fjalët e tua gumëzhinin jehonë në gjumin tim. Nuk e di, pse, edhe në koma që isha, vetvetja ime i përsëriste fjalët e tua, e unë përpiqesha, që të të flisja, të të shpjegoja të vërtetën.
– Kë të vërtetë?- pyeti pa vetëdije Traqja. 
– Pse të thashë atë natë, “ik”!
– Nuk ka rëndësi më. Mos u mundo tani. Qetësohu.
– Unë atë natë vrava vetveten time. Jo vetëm ty.
– Nuk erdha të më shpjegohesh. Tani, nuk kanë më vlerë asgjë.
– Jo, nuk mund ta mbaj më përbrenda. Prandaj, edhe u aksidentova. Grindesha me vetveten, edhe pse drejtoja makinën me shpejtësi, sepse unë doja të të shpjegoja, por ty ishe larg, dhe thirrja mbyllej në vetveten time, pa mbërritur dot deri te ty. Pastaj, atë çast, sa humba vetkontrollin. Isha me shpejtësi në kthesë, dhe, pastaj, nuk mbaj mend asgjë.
Traqja nuk shprehte asnjë emocion. Kishte ngrirë. 
– Të kujtohet, atë natë, kur shkonim nga aerodrome, te shtëpia? 
Traqja e shikonte i pafrazë, pa shprehur asnjë emocion. 
– Të kujtohet, që më iku drejtimi i makinës, kur ty më puthje, dhe desh u përplasëm në barrierat e rrugës?
Sërish Traqja nuk reagoi, por e vështronte i humbur.
– Ti bërtite, ti u trembe. Unë kisha ti pranë, u mbajta tek të puthurat e tua, prandaj nuk u përplasëm me makinë. Kësaj here, ti nuk më puthe, edhe pse me ti bisedoja, edhe pse me ti ngrindesha në monologjet e mia, dhe, prandaj u përplasa…Ti më vrave, sepse nuk më puthje më, që të më mbaje….
– Violeta, nuk erdha, që të ushqesh ndonjë iluzion, – Traqja nuk mundtëte ta lejonte më Violën të lëndohej te e kaluara, ta ngarkonte me emocione, aq më tepër, në këtë gjendje. 
– Kaq shumë të kam dashur, sa ty, asnjëherë nuk do ta kuptosh dot.
Traqja nënqeshi, sado u mundua që ta fshehë njerëzishëm ironinë. 
– Të pashë, që qeshe me ironi, ngaqë nuk më beson. Dhe, ke të drejtë që të mos më besosh. Ti akoma mendon, se unë u talla me ty, që të ftova të vije te unë dhe unë, paskëtaj, të përzura nga shtëpia ime. 
– Njëherë tjetër, më sqaro, nëse e ndjen kaq të nevojshme. Tani, të lutem, qetësohu. 
– Tërë këto vite, mbart në shpirtin tim rëndesën e atij faji, që nuk mundesha dot të të shpjegoja, përse të thashë ik, ndërsa shpirti im copëzohej, kur ty ike vërtet. Të doja më shumë se vetveten time, ndaj të thashë ik. Për të mirën tënde, jo timen.
– Të lutem, qetësohu. Për asnjë më, nuk kanë më vlerë shpjegimet. 
– Je i lumtur tani? – e pyeti Violi dhe u mundua ti afrojë dorën e saj te dora e tij. 
Traqja e vuri re mundimin e saj, ndaj u ngrit, ta pengonte të lëviste dorën e saj nga mbështetja anatomike.
– E di, që unë luajta rolin e keq, kur ti ike?
– Kë rol?
– Atë që më mësove ti në rrjetin social. Të kujtohet? Lojën e likeve.
– Nuk mbaj mend asgjë.
– Unë, e dija që ti më ndiqje, edhe pse të kisha bërë bllok. 
– Jo, jo, nuk u interesova më, kurrë. 
– Më gënjen. Unë e dija që ti më ndiqje. Doje të mësoje çdo të re timen.
– Jo, jo. Thjesht, me shpërfilljen, përpiqesha të të harroja, edhe pse lëndohesha, sa herë, që të kujtoja.
– E shikon, që e pranon? Që akoma më doje.
– Jo. Më lëndonte shumë sjellja jote. Isha bollshëk përbrenda, që të të ndjeja sado pak ty. 
Nuk doja t’i pohoja se çfarë mendoja për të, pas asaj nate. Nuk mund ta besoja kurrë, që ajo ushqeu ndonjëherë ndjenjë të vërtetë dashurie për mua. As kur ishte studente. Sepse, as atëhere nuk u përpoq, nuk luftoi për ndjenjën e saj. Në vështirësinë më të parë, ajo e mohoi ndjenjën. E mohoi, sepse nuk e kishte ndjerë, nuk e kishte ushqyer dashurinë e saj. Edhe herën e dytë, atë natë, ajo nuk kishte ndjenjë për mua. Ndoshta kishte vetëm egoizëm. Ndjenja, për të, u përdor si Letër Higjenike. Fatkeqësisht, ndodh jo rrallë, Që ka edhe njerëz, që Ndjenjat i përdorin si Letra Higjenike, Për t’u shërbyer vetëm Nevojave të Çastit, duke zhgënjer, kësisoj, edhe Vetveten Edhe Tjetrin/ën që e besoi. Dhe më keq. Që Ndjenjën e shpërdorojnë, siç përdorin Letrën Higjenike, duke e përkëmbur, që atë moment, dhe e flakin si send të mbaruari …punën, pa ndjerë aspak brejtje në ndërgjegje, (nëse kanë ndërgjegje). Më keq. Ligësinë e Shpirtit e demonstrojnë, kur Ndjenjën e shënonjë edhe “gol” në Favor të Ligësisë së tyre, dhe Braktisjen ndaj tjetrit/ës, si “Triumf” të tyre. 
– Unë, doja, që të të bindja, që ti të më harroje, të largoheshe përgjithmonë nga unë, kundër ndjenjës që ndjeja për ty. Këtë e bëja për ty, edhe pse e dija që vrisja shpirtin tim. Ndaj, luaja lojën e likeve. U vendosja like në postimet e tyre të gjithë atyre burrave, që siç thoshe ti, admironin bukurinë time. Për të të ngacmuar fantazinë tënde, që ta bëja më të besueshëm ikjen time nga ty. Siç bënin me ty, shoqet e tua. Që disa, që të admironin, të vendosnin kudo dhe përherë like. Unë, vërtet, bëhesha kaq xheloze, sepse e dija që luaja me ndjenjat tona. Ndaj, nga zemërimi ndaj vetvetes, shkruajta për ty: “Ishe për mua gjigand, por u bëre papritur …milingonë. Të uroj të jesh i lumtur me mikeshat e tua”. E kuptova, pak më vonë, që të ekspozova pa të drejtë, por ngaqë nuk e kontrolloja dot më zemërimin tim ndaj vetvetes. Ndaj, e fshiva pas pak orësh atë postim. Mirëpo, ti, e kishe marrë mesazhin e zemërimit tim, dhe reagove, duke shkruar: “Gjigand nuk isha asnjëherë, por as milingonë nuk bëhem kurrë”. Kështu kuptova, që ti më lexoje. Por, prapë, unë ëndërroja daashurinë për ty, dashurinë, që e vrava, për të mos prishur lumturinë tënde.
– Flet, përçat tani. Për çfarë lumturi timen, kur ti mohove ndjenjën tonë?
– Jo, jo. Nuk flas përçat. Tani nuk jam më në koma. Ndaj, një herë shkruajta: Nuk ke dashuruar. Nuk ke jetuar. Ai, Ajo, që kanë dashuruar, edhe pse kanë ndjerë dhimbje të madhe, gjithmonë do të kërkojnë dehjen e Erotës, që ta rindjejë, që ta rijetojë. Akoma, edhe kur përpiqesh që ta groposësh thellë shpirtit tënd, dhe të zotohesh tek vetvetja, se nuk do të dashurosh sërish. Çdo herë që vendos, zjarri i Erotës, nuk do të shuhet kurrën brenda Shpirtit tënd. Çdo herë, që do t’i betohesh vetvetes, se do t’i japësh një fund kësaj ndjenje, Erota do të të ndezë një zjarr përbrenda Qënies tënde dhe do të të bindë, që të ndjesh sa nevojë e ke Erotën. Çdo herë që do të ndjesh Llavën e Erotës, të të ngjizë gjakun nëpër trup do të jesh një organizëm i pambrojtur, por veçse mundohesh që të marrësh paksa gëzim nga dhimbja e humbjes së Erotës. Erota nuk ngroh Zemra. Erota djeg Zemra, qelizat e saj. Erotas është Magjia e Shpirtit. Nuk dashurove, Nuk ke jetuar kurrë…
Traqja u ngrit nga karrikja, dhe bëri disa lëvizje për t’u çmpirë. 
– U lodhe, duke më dëgjuar? 
– Lodh kotasi vetveten. Nuk kanë më vlerë për asnjë.
– Ti, a do të dish të vërtetën, pse unë të thashë atë natë, të ikësh, kur zemra dhe shpirti im, të donin sa vetë jeta?
– Jo, jo, nuk dua më asnjë të vërtetë. Nuk më interesojnë. Çdo ndjenjë e jona u tret në errësirën e asaj nate.
– Tani, që jam e shëmtuar, nuk do të më pëlqejë asnjë, – tha me zë të gulçuar Violi. 
– Duhet të ndihesh e lumtur, që shpëtove. Të tjerat, pak rëndësi kanë.
– Jo. Tani që humba bukurinë, përse duhet të jetoj më?
– Njeriu bukurinë e ka në shpirt. Ti, deri tani, nuk e ke parë atë bukuri. Ke dashur më shumë bukurinë fizike. 
– Atë doni, ju meshkujt, nga ne femrat.
Traqja qeshi me nënzë, por nuk foli. 
Violi sa herë e pyeste Traqen, kur flisnin me kamera, se a do ta pëlqente ai, kur ta shikonte nga afër? Se, nga afër, nuk është kaq e bukur, sa të dëfton fotografia dhe kamera. Traqja i thoshte përherë, që ai nuk e zgjodhi ngaqë ishte e bukur, por ngaqë ishte Violi i tij. Do ta donte përherë, siç ishte, derisa bukurinë e saj e shikon te ndjenja që i dhuron. 
– E di, që më kanë qepur fytyrën? Dhe mjeku më tha, që vështirë kjo e qepur të më ikë, por do të lërë gjurmë të thella dhe do të dukem e shëmtuar përherë.
– Lumturohu që shpëtove. 
– Do të më ndihmosh ti, të bëj ndonjë operacion plastik në fytyrë, që të fshij gjurmët e aksidentit?
– Violeta, çdo ndihmë që do duash për shëndetin, do të mundohem, aq sa mundem. 
-Vërtet?
– Unë nuk ta kam ngrënë asnjëherë fjalën që të kam dhënë. Ti, po, sa herë.
– As unë, asnjëherë! Po e di që vetëm ti e ke në dorë, të më shërosh edhe plagët që kam unë në fytyrë?
– Nuk jam mjek.
– Je.
– Mirë, qetësohu. 
– Ti je mjeku i shpirtit tim. Shpirtin kam më të vrarë, sesa plagët në trup. Vetëm ti, tani mund ta shërosh shpirtin tim. Vetëm ti.
– Mirë, mirë. 
– Na, lexo këtë, – i tha Violi dhe i dëftoi me sy të merrte celularin e saj, i cili ishte mbi komodinë.
Traqja nuk lëvizi. Nuk donte të mësonte asgjë nga e kaluara. 
– Mëso, përse unë të thashë ik, atë natë. Mësoje, që të kuptosh, sa shumë unë të doja, saqë sakrifikova vetveten për lumturinë tënde.
Diçka e trazoi përbrenda Traqen. Ishte hera e parë, pas 4 viteve, që ai sërish donte të mësonte të vërtetën. Pa hamendjet, që e kishin lënduar kaq shumë dhe kaq gjatë. 
Vajza e Violës erdhi dhe i dha celularin e Violës.
– Para se të lexosh, do të më çosh deri në tualet? – i tha Violi.
– Si të të çoj unë në tualet?
– Të më marrësh në krahë, siç më more atë natë dhe më çove te krevati.
– Jo, nuk mundem. Duhet të të çojë infermeria.
– Jo, unë dua me ty. Të vjen turp, të më marrësh prapë në duar?
– Jo, nuk mundem.
– Të provokova. Unë akoma nuk çohem dot. 
Traqja nuk foli, por uli sytë. 
Violi njëfarësoj, i kujtonte Traqes gjithçka që bënë atë natë. Pa u ndruajtur aspak nga vajza e saj.
Në fakt, Violi nuk u kishte fshehur asgjë vajzës së saj për marrëdhëniet me Traqen. Madje, një herë, kur Traqja i bëri ftesë në kamera, iu përgjigj vajza e Violit. 
Vajza e Violës i dëftoi Traqes të hapte disa foto. 
Ishin fotografi të dialogëve nga mesenger.
Traqja ngriu me celular në dorë, kur lexoi se dërguesi i mesazheve në mesenger ishte djali i tij. Marrësja ishte Violi.
– Çjanë këto mesazhe? – pyeti Traqja Violën i tronditur.
– Mesazhet, që më dërgoi atë natë djali yt.
– Kur atë natë?
– Ende pa mbërritur ti në aeroport.
– Dhe?…
– Djali yt kishte lexuar dialogët tanë në mesenger. Ai e dinte që ti do vije atë natë te unë dhe jo në familjen tënde. 
– Çfarë? Si është e mundur?
– Djali yt më tha, që kishte kodin e mesengerit tënd. 
– Pse nuk ma the që atë natë?
– Unë prandaj kisha ngrirë, sa u takuam në aeroport.
– Dhe, nuk më the asgjë aty?…
– Nuk doja të prishja magjinë e dashurisë tonë. Ndjenjë ndjenja dhe duhet ta jetonim, sado pak. Nuk doja të të humbisja si herën e parë, që nuk të dhashë dot asnjë të puthur.
– Nuk të kuptoj?…
– Djali yt, kur ty fjete, më dërgoi një mesazh, që më bëri të të thosha ik, atë mëngjez. 
– Çfarë mesazhi?
– Lexoje…. – dhe i tha me sy vajzës, që të më dëftonte diçka në celular.
Midis fotografive të dialogëve të mesengerit, Traqja gjeti edhe mesazhin e djalit.
“I ke pyetur fëmijët e tu, si ndihen, kur u ka munguar babai? Që u rritën me mungesën e tij? Ty nuk duhet të na marrësh babain nga familja jonë. Nuk mund të ndihesh ty e lumtur, kur ne të vuajmë mungesën e babait tonë, pse e rrëmben ty nga ne”. 
Traqja ngriu. Sa i ra celulari në tokë.
– Prandaj, më the, ik?… – mundi të belbëzojë. – Dhe unë, besova, se më ndoqe, ngaqë nuk më doje…
– Lexo edhe si e shpresoja të të takoja sërish. Nuk e di kur? Ndoshta, asnjëherë. Por, gjithnjë të kam pritur. Edhe pse e dija, që mund të mos vije më kurrë te unë. Po ti, ishe për mua, e vetmja shpresë të jetoja akoma…
Vajza e Violës, i dëftoi një fotografi të një postimi të Violit. E pas disa ditësh, nga ajo natë. 
“Ti je diku larg, Dhe, nëqoftëse vjen, sikurse në ditët që jetuam, Kam edhe tani një përqafim për Ty. Aty, ku akoma është e patharë, e Puthura Jonë. Mos më ik, më, sërish, Do të ta them çdo herë: – JAM KËTU VETËM E VETË PËR TË TË DHËNË TY NJË PËRQAFIM, NJE PUTHJE. Eja, të shikosh shpirtin tim, E kam zbrazur nga te gjithë dhe nga të gjitha… Vetëm e vetëm, që të kesh Ti gjithë shpirtin tim. Digjet përbrenda, duke u madhësuar ajo pse-ja e Ikjes tënde. Dhe në mes të hirit të këtij zjarri te shpirti im, Ty do të gjesh Përgjegjësinë Tënde”.
– Nuk m’u përgjigje, kur të pyeta. A je i lumtur? – Violi e ngriti zërin dhe u mundua të ngrihej brinjazi në krevatin e saj, për të qënë përballë Traqes.
– Jetoj në emigrim shpirtëror. Larg të gjithëve. Duke mbartur peshë përbrenda meje të gjitha përgjegjësitë. Edhe të miat. Edhe tënden. Edhe të të tjerëve. 
– Më ke falur tani, mua?
– Falje, që nuk ka më vlerë, as për ty, as për mua, tashmë.
– Nuk mundesha dot më, të mbartja rëndesë faji. Prandaj, edhe kur isha në koma, ty shikoja. Ty dëgjoja. Ty ndiqja, për të të kapur dhe doja të mbështetesha te ty, që të mos rrëzohesha. Ndoshta kjo përpjekje, të të gjeja ty, më zgjoi edhe nga koma. Ty thërrisja me llahtarë, edhe kur u zgjova. Ti më zgjove nga koma pathologjike. Jo, veçse nga koma e ndjenjave. Ato i vramë atë natë, përgjithmonë. E di, mos ma thuaj. Por, edhe pse nuk u bëre njeriu im i jetës, dua të jesh njeriu im më i çmuar. Ta kërkova edhe atë natë, por ti, nga zemërimi ma mohove. Dhe, ike i zemëruar. Sot, nuk mund të më ikësh, pa më dhënë këtë fjalë. 
– Violi, sa herë të kesh nevojë për ndihmë, më thërrit. Unë do vij, edhe me këmbë, edhe duke fluturuar te ty, sado dete të na ndajnë.
Traqja u mundua të fshijë lagështinë e lotit. Që Violi të mos e shikonte lotin e syrit të tij. 
Ngadalë, siç hyri, hapi derën dhe doli në korridor. 
Agimi i ditës së re, kishte tretur errësirën e natës. 
Si atë të gdhirë të asaj nate, edhe sot, Traqja gjendet sërish në rrugën e kthimit. Në emigrimin e tij shpirtëror.

Në shpirtin tim, ka mbetur, si hiri pas zjarrit, epilog i dashurisë time, monologu, që nuk munda ta bëja dialog me Violën. Keqardhja?….Koha?…. Nuk e di, as vetë.
Dikur, kur të mbetesh e vetmuar në egoizmin Tënd, do të mësosh, pse je e humbur, në majën e thikës, në ndërkohën që ajo lë vrazhdat e lëngimit në Shpirtin Tënd, kur ndërkohë, ata, që ti u besove zemrën, kërcejnë mbi kufomën e ndenjave të tua të pakkallur.
Do ta kuptosh që Ti nga Unë ike me trenin e gabuar, pa prerë as biletën e Përcjelljes Tonë. 
Që të të mos gjente agimi i ditës së re, mbështetur në kraharorin tim, dhe, tanimë, rri e strukur në stolin e Pritjes të një treni tjetër…
Do ta kuptosh edhe Ti, që disa njerëzve u dhe mundësinë, të hipnin në trenin e jetës tënde, që të të hidhnin nga dritarja, si një leckë e përlyer e epshtit, dhe të mbeteshe tërë jetën, e vuajtur mbi shina, si një relike e aksidentit të Jetës tënde. 
Ndërsa ti do lëngosh mbi shinat e copëzuar, e pandjenjë, ata, që ti u dhe trupin tënde, do të rrinë sehirxhinj, dhe nga dritarja e trenit të jetës tënde, do të soditin ty, të shtrirë mbi shina…
Dikur, ti do kërkosh një dashuri tjetër, që të shpëtosh nga lëngimi i shpirtit tënd, por, e sëmurë shpirtërisht, do të kuptosh, që lëngon nga një sëmundje e pashërueshme, e cila tashmë, nuk ka therapi. 
Atë therapi, që ia mohove shpirtit tim, kur të dashurova me pathos, kur të përqafoja me mall, kur të përkëdhelja me etje, kur ndjenim të dy llavën e zjarrtë të Erotës tonë…
Dhe ty, tani, e lënguar mbi shinat, do të mundohesh të hapësh Fjalorin e Jetës, për të gjetur një fjalë të paditur… Sepse deri tani, fjalët e tua vdiqën, sa nuk mund të përmendësh dot as emrin tim. 
Do të të mungojë ai përqafim, që do të të jepte atë ngrohtësi, 
Sa të harroje dhimbjet e shpirtit tënd dhe dimrat e jetës tënde. Ndaj, tani, e braktisur mbi shinat, nuk di ku të shkosh, sepse askush nuk të pret më krahëhapur…
Dhe ngushëllimin tënd, e gjen vetëm te lotët e tua. Që tani, as kripë, as ngjyrë nuk kanë më lotët e tua. Veç dhimbjen tënde..
A do të mësosh, a do të takosh, a do të ndjesh më Dashurinë e vërtetë, Atë Dashuri që Ti më Mohove Mua?
Sa je e gatshme, tani, të bësh gjithçka, që dikur, në fjalorin tënd të jetës, fjalën “SAKRIFICË” nuk e doje ta mësoje kurrë?…
Do të gdhijë më ndonjë Agim Dite, që ti të të gjejë në kraharorin e Dashurisë?…
Apo, dritën e mëngjezit, do ta pengosh me perdet e dritares së dhomës, ku natën u dhe, por pa ndjerë asgjë?….
Vallë, në ëndrrat e tua, a do të mbijnë ndonjëherë lulëkuqe, 
Të cilat çelin në dritën e ditës së re?….
Do të zbardhë për ty ai mëngjez, që të edhe ty të ndihesh një e tërë, dhe jo gjysëm, siç je tani?
Që dritës së mëngjezit, kur t’i thuash emrin tënd, dhe të mos tretesh nga lëngimi.
Si mund të të besoj, kur tani, në boshllëkun e vetmisë tënde, thua se Unë kam mbetur në zemrën tënde?
Kur do të mundesh, që Ti të jesh emri Yt?…