Hymni i Atdheut tim!
Jam larg vendlindjes sime
Larg tokës, që vjen erë Shqipëri
Por asgjë s’më pengon
Që mendja dhe zemra ime
Gjithnjë të qëndrojë aty
Nuk duhet të jesh
Herkuli i lashtësisë greke
As romaket e vjetër
Të duash për rreth popujt
As të tregosh forcën e muskujve
Të grushtit të rëndë që të rrëzon
Kur dëgjoj hymnin e atdheut tim
Më rrënqethet mishi e gjaku më vlon
Sytë nxjerrin zjarr me afsh që përvëlon
Dhe grushti që unë tregoj
Mban erën e tokës mëmë
Që quhet Shqipëri
Hymni i atdheut tim
Më zgjon në brendësinë e shpirtit
Të bërtas me zë të lartë
Jam e lindur heroinë
Dhe thirrja ime të japë
Në zemrat e gjithkujt vetëm lumturi
Më pasuron shpirtin, më mbush me shpresë
Më bën të dhuroj te të tjerët
Dashuri-Unitet dhe Besë
T’i lexoj gjithë popujt si një libër
Të ndjej thirrjen e betimin e tyre
Si kënga e dashurisë
Që kurrë nuk harrohet
T’mësoj fëmijët e mi
E të tjerë që më rrethojnë
Ta jetojnë jetën e tyre
Ashtu siç ajo t’ju vijë
Të jetojnë me të gjithë të bashkuar
Vetëm me paqe e jo përçmim
Se hymni i atdheut tim
I virgjër siç lindi, i tillë dua të vdesë
Nuk dua asnjë grimë alfabeti
Hymnin tim ta ndryshojë
Ashtu siç e mësova atëherë fëmijë
Ashtu vazhdoj edhe sot ta këndoj! Marjana Sulejmani (Gjoka)
Karajfili i bardhë
Në albumin e fotografive
Zë vend fotografia e saj
Në dorë ajo mban, një karajfil të bardhë
Kur ditën që nga jeta ajo u nda
Unë shoqes sime të dashur
Si kujtim mbi varr
I hodha karajfilin e bardhë
Ajo fotografi gjithnjë pranë meje
Do t’jetë shoqja ime “e gjallë”
Me ata sy me bisht
Me shikimin e saj pak të rëndë
Me vetulla të bukura
Në formë gjysëm hëne
Mua do t’më kujtojnë, gjithnjë
Vendosmërinë e fjalës së saj
Unë do ta fitoj sëmundjen
Pranë jush do t’jem gjithmonë
Por shpresat ishin të lodhura
Bashkë me të, u sëmur edhe ajo
E kur shpresa të lë të vetmuar
Çdo gjë atëherë ka mbaruar
Dhe nuk vazhdon dot më
Por karajfili i mbjellë në vazo
Çdo vit vazhdon të çelë
Dhe unë nga vazoja atë e këpus
Për mallin në mungesë që kam
Mbi varrin e saj, shpeshherë e vendos
(V.O. këto vargje ia kushtoj nunës time e cila më pagëzoi,
znj. Agjeliki Atmatcidhie e cila u nda nga jeta 25.1.2013).
Marjana Sulejmani (Gjoka)
Bojë nate
Edhe kjo natë e nxori bojën
Pruri terrin t’më gënjejë
Heshtjes s’munda t’i zë gojën
Mbretëronte gjithandej!…
Fliste dendur brenda meje
Dhe jashtë meje gjithsesi
Gjaku nxehur nëpër deje
Zemrës shkruante dashuri…
Mendja nisi të trillonte
Natyrisht m’imazhin tënd
Ishte heshtja që ndihmonte
Mbretëronte në çdo vend!
Zemra rrihte e tërbuar
Mendja mbushur veç nga ti
Heshtja fliste pa pushuar
S’ mund të flija. S’ kish se si!
Kështu ndodh kur flet veç heshtja
Nuk gjen shpirti kurrë qetësi
Zemër-mendje lidh kureshtja
Zakonisht, për një njeri… Bledi Ylli
Më trishton kjo heshtja jote
Dua të prehem atje ku je ti, dashuri,
Të më falësh si dikur, qetësi e ngrohtësi!
Pa ty, e humbur lodroj në këtë botë,
Çdo çast më përvëlon kujtimet zjarri yt…
Kam mall, për ty, oh sa kam mall,
Të kërkoj në çdo skaj, po ku je vallë?
Se në ëndërr më vjen ti gjithmonë,
Si margaritar rrugën më ndriçon…
Kur krahët i zgjat e më pushton,
dhoma si nën rrezet e diellit avullon…
Ti në pëllëmbët e tua më përkund,
E unë në ninullat e tua e tëra humb…
Ku je tani, përse më je larguar?…
Apo me dikë tjetër më ke ndërruar?
Unë jam në pritje, si kurdoherë,
Petale trëndafili pres nga ti nëpër erë…
Eja dashuri, rri gjithmonë me mua,
të lodroj e të endem në pafundësitë e tua,
Dua këtë fillim tetori bashkë ta gëzojmë,
Vjeshtën me zjarr dashurie ta mbulojmë.
Më trishton pareshtur kjo heshtja jote,
Eja të shëtisim si zogjtë nëpër mote!
Psherëtimat e tua më kanë munguar…
Të pres të vish natë e ditë e përmalluar! Luljeta Gjosha Pashollari
Moment
I ftohtë jep ndjesinë liqeni sot
Mërzitshëm bari ka marr ngjyrë ndryshk
Ca pata bregut kot vinë vërdallë
Trëndafili i shtëpisë pa ndier u vyshk!
Dielli i përgjumur përton të dalë
Makina të fjetura rrugës shikon
Pemët po zhvishen pa patur turp
Natyra në sofër dimrin e fton.
Ashtu përgjumur ndihem edhe unë
Bile edhe kafeja mezi më bën punë
Kruspull dua të rri në gjirin e natës
Dhe me natën bashkë dua të fle gjumë
Por më shkund mengjesi, ngrihu thotë, s’ka gjumë
Flokët m’i hedh anash, dielli fshehtaz puth
Në krahë e hedh çantën mbushur me momente
Diellit i shkel syrin, jam gati për udhë. Aurora CM
Dashuria në fjalë-art
Preferoj të jem i humbur, përkrah teje dashuri
Se i ditur i k’saj jete që çdo ditë dhëmbët tregon
Dua shpirti im i lodhur të jetë i mbushur veç nga ti
Sepse ti, veç ti i duhesh kësaj bote. Botës sonë!
Ndonjëherë humb nëpër letra e mundohem të ngre lart
Duke i mbyllur sytë mizerjes edhe llumit që sundon
E ti bëhesh më p’rrallore, kur lundron në fjalë-art
Por në fundin e çdo shkrimi, prap’ vë re që ti mungon!
E unë shkruaj, vetëm shkruaj, zgjuar po edhe në gjumë
Për ty, vargjet dashuri sigurisht do jenë pa metër
Ti qëndromë brenda shpirtit, nuk kërkoj asgjë më shumë
Le të shkel në botën tënde e të rroj në një botë tjetër! Bledi Ylli
Vjen me një libër në dorë…
Çdo ditë nga larg i heshtur vije,
Në shi e dëborë, nga një fshat matanë.
Me një libër nën dorë me dije,
Sa i madh më dukeshe, gjigand!
Dashuria për shkronjat te ti,
Ish si nëna kur mban foshnjën në gji.
Me endje na këndoje dhe me lot në sy,
Ndonjë varg të Naimit, a ndonjë poezi!
Ti, mësuesi im zemërmirë,
Sa herë që shkoj në atë shkollë,
Vjen prapë me mëngjesin pa gdhirë,
Ashtu si dikur, me një libër në dorë… Eljona Bramo
Për ty ndjej mall, prapë e prapë
Ti vjen pa ftuar n’shtratin e memories
dhe më bën rrëmujë, për çdo natë
kur hapat në ikje ndihen shëtitores
për ty ndjej mall, prapë e prapë!
Ti vjen e shtrihesh memories sime
pa mend më lë, siç bëjnë shpesh gratë
pastaj ikën pa thënë e ngelesh kujtime
për ty ndjej mall, prapë e prapë!
Ikën e vjen, sa e sa herë
ëndrrat pas teje rendin me vrap
herë bëhesh fllad, herë tjetër erë
për ty ndjej mall, prapë e prapë!
Ti vjen pa ftuar, me hënën n’duar
hapat e tua, lëshojnë tinguj si harpë
turrem pas tyre, fort i penduar
për ty ndjej mall, prapë e prapë! Skender Laze Trebeshina