E kërkoj…
Dikur nuk njihja veten
E si mund të njihja njerëzit?
Pata aq shumë zhgënjime
Rrugës së pjekurisë së qenies sime
Siç dihet në fillim
Njoha veset e këqija
Pabesinë, kurvllëkun, tradhtinë
Mes tyre dhe dashurinë
E mbaja e mbroja pa të keq
E quaja si të ish
Mes djajve një meleq
Largoja çdo të keqe
Që prekte qenien time
Dashurinë e futa në zemër
Mendova se ish jetime
Me veset e mira e njoha
Besnikërinë, ndershmërinë, sinqeritetin
Mes tyre dhe diturinë
E dhurova gjithsej tre herë
Gjatë jetës sime
Fuqishëm ajo kur dilte
Bënte përparime
Por herën e fundit mashtrimin takoj
I vetëm i vogël ndjehem unë sërish
Mashtrimin mallkoj për dhimbjen
Që më shkaktoi
Ju lutem ndihmomëni dashurinë
Unë po kërkoj
Rrugën e jetës që më ka mbetur
Pa të dot nuk e përballoj… Armando Hako
Atmosferë
Në një atmosferë gëzimi e ndjeva veten të mjerë
Aty tek rrija e heshtur në derë
Atje ku shumë momente m’u përplasën në fytyrë
Ku thoja me vete: “Kjo botë është e ndyrë…”
Ndërsa të tjerët i mbulonte gëzimi
Zemra ime e vrarë zhytej nga trishtimi.
Në atë moment, nuk dija ku t’i hidhja sytë
Më dukej sikur isha në det, gati duke u mbyt! Fiqerete Dervishi
Ato orë
Shihja me zell buzët e tua
N’ato orët, kur ti flije
Edhe thoja “sa e dua”
Ti s’e di, kurrë nuk e dije…
E kur nata digjej vetëm
Në ato orë të gjumit tënd
Unë të thoja “sa të dua”
Ty s’të shkonte hiç ndërmend…
Shumë herë ti i preheshe lotit
E merrje udhët, në “pakthim”
Kurse unë i lutesha Zotit
Ti s’e di nuk kam dyshim…
Nuk kam dyshim, as shpirt, as zemër
Kur mirë e di, që ti s’do të vish
Pëshpëris, tëndin emër
Ti nuk e di e as do ta dish! Bledi Ylli
