Ana ime e historisë
Miq,
Sa herë diskutojmë mbi çështje lidhur me arsimin, ka gjithmonë të paktën tri anë të historisë. Ana e prindit, ana e mësuesit dhe ana e nxënësit. Këto tri anë duhet të bëhen një nëse duam të shkojmë drejt zgjidhjes së problemeve, si bashkëpunues, si mbështetës të njëri-tjetrit për më të mirën e fëmijës.
Ajo që vërehet është përballja mes prindërve dhe mësuesve. Diskutimi këtu në të shumtën e rasteve bëhet për vlerësimin e nxënësit, kur ai nuk është maksimal.
Prindërit u qëndrojnë si një koracë mbrojtëse fëmijëve përballë mësuesit, të cilit i kërkohen shpjegime në çdo rast kur nxënësi është i pakënaqur me notën. Mësuesi, nën trysninë e kërkesës së llogarisë, i ndjerë i cënuar, i vënë në diskutim në aspektin profesional, shpjegon e shpjegon me durim, ndonjëherë edhe bën një marrëveshje të fshehtë për notën duke u vënë kështu shkelmin parimeve dhe standardeve profesionale (sipas së cilave vlerësimi duhet të jetë objektiv, transparent dhe i paanshëm) e duke cënuar MERITOKRACINË. Prindi në këtë rast largohet krenar dhe i lumtur, që ia mblodhi mësuesit dhe e arriti qëllimin.
Qëllimin? Cili është qëllimi i dashur prind? Ta edukosh fëmijën të fitojë pa meritë, pa ndershmëri? Ta edukosh fëmijën që mësuesi i nënshtrohet prindit? Ta lësh fëmijën në padije, por të lumtur?
Po nëse fëmija nuk e fiton garën e sportit, ti prind do t’i kërkoje shpjegime mësuesit? Do t’i thoje të stërvitet më shumë se mund t’ia dalë? Do ta mbështesje fëmijën në rritje? Më beso, nga ana e mësuesit të them që kjo do të ishte zgjidhja e duhur në çdo rast, jo vetëm në garat sportive. Nëse fëmija nuk largohet nga koraca e prindit, ai nuk rritet asnjëherë. Lërini fëmijët të gabojnë, të mësojnë të ringrihen me forcat e tyre dhe ta shijojnë triumfin me meritë.
Shkolla nuk është një skenë teatrale, nuk është një shfaqje me aktorë të maskuar. Shkolla është një skenë jete ku luhet e ardhmja e fëmijës e rregullat duhet të jenë të barabarta dhe të zbatuara njësoj prej të gjithëve. Lëkundja e vlerave dhe e parimeve nuk cënon vetëm nxënësin, por në tërësi sistemin arsimor dhe të ardhmen e vendit.
Secili nga ne, në anën e vet të historisë, ka një copëz përgjegjësie për atë që zgjedh të bëjë. Po ti, po zgjedh anën e duhur!
Irida Xhura
