Unë ju ftoj të gjitha moshave të lexoni këtë gazetë të mrekullueshme. Është vërtet mrekulli e shpirtit. Kam qenë pak trazovaç dhe këto lloj gazetash i kam lexuar rregullisht edhe në gjuhë të huaj, por kjo gazetë në gjuhën shqipe s’ka të krahasuar. E ngrohtë në gjykim, e hapur për të gjithë dhe, tek e fundit, një mbles e kulturuar europiane, ku s’duhet të paguash si te mblesët e tjerë, kushedi se çfarë. Unë s’ngopem së foluri për këtë gazetë brilante, por kësaj radhe, “do të ngopem” duke treguar për tre nuset e mia jo xheloze si shembrat…
Nusja e parë…
Ah, ah, do të kem fuqi të mbush ca rreshta për të. 25 vjet më parë ishte tjetër kohë. Një kohë e vështirë, por ne prapë ecnim të fortë, me shpresa të mëdha… Në dasëm erdhi gjithë fshati, i qeshur, i gëzuar, me ca peshqeshe simbolike në dorë. “Gjynah, thoshnin plakat, sot ai martohet, e la e ëma vocërrak 4 vjeç!”. U bë një aheng që rrallë mbahej mend thoshin. Unë ngjitesha kodrës me nusen në krah “i burrëruar”. Ajo, me vello e fustan të bardhë, veç kafshonte buzët e lëpinte lotët. “Pse bën ashtu, i thashë, ne s’na detyroi njeri? Pastaj, ti vetë më puthe e para te kroi afër pyllit”. “Jo, jo, tha, unë qaj se gëzoj për ty”, dhe u fshi me vellon, pa pyetur se do bëhej pis… Dielli i mbasdites, këngët, ullinjtë e moçëm, të gjithë të ftuarit, të mbushnin me jetë. Po, unë mund të tregoj për nusen e parë me shumë sesa Uliksi (Odiseja) i Homerit për rrugën e tij të gjatë, por kur të dal në pension… Ajo iku te qiparisat ngadalë, ajo erdhi tek unë me vrap, ajo qante dhe qeshte kur erdhi ditën e dasmës. Edhe kur iku, iku si nuse dhe më e bukur, por kokën e fytyrën nga unë, nga fëmijët e nga shtëpia. Vajti në atë vend të mallkuar duke na lënë ne kusuret, hallet. Unë kam të regjistruar zërin e saj që tha: “25 vjet me ty m’u dukën si 25 ditë”. Unë kam në ditar një lutje të saj kur bënte tantella me dorë dhe në të njëjtën kohë, përkundte krevatin me djalin që flinte si qengj: “O Zot, u bëfsh si yt atë!”… Po, nejse, sido që të sillemi ne me të dashurat, jetën s’e paskemi ne në dorë. Paskemi në dorë vetëm kujtimet që s’shuhen kollaj, por veç ndizen e ndizen derisa të na djegin edhe ne vetë. Kishim apo s’kishim, ajo pyeste: “Çfarë do ti të të gatuaj?” dhe të dy, si shokë besnikë, gatuanim bashkë. Kush jeton i gjallë me një të vdekur? Unë, unë, vetëm unë, jo Kostandini me Dhoqinën e Kadaresë (Ismail, më fal).
Vërtet, unë qenkam tuaf, ç’them kështu? Ajo është me mua. E zëvendëson tjetër atë? Gabim, çdo njeri në këtë botë ka vendin e vet. Unë këtë nuse do ta mbaj gjithë jetën, s’pyes Zot apo njeri.
Nusja e dytë…
Çfarë fshihet te njeriu vallë? Tek unë apo te të gjithë njerëzit? S’e vras mendjen për këtë si Frojdi apo Niçja, por një gjë po kuptoj te njerëzit: “Dashuritë e reja dhe të sinqerta kurrë s’arrijnë t’i eklipsojnë dashuritë e para. Njerëzit dashurojnë, respektojnë dhe kurrë nuk injorojnë fillimet. Mesnata po afrohej. Unë rrija shtrirë dhe muzika klasike s’më linte të flija. Ecja i vetëm nëpër Mesjetë, pa kalë, pa njeri, i vetëm. “Kurrë mos u gdhifsh, o natë e gjatë!”, thoshja, mallkoja. Befas, telefoni ra si me ndrojtje. Kush të jetë? Fëmijët jo, ata e gdhijnë duke lozur kompjuter të shtunave. Zilja u përsërit. “Alo? Më falni, mos ju zgjova?”. Ishte zë gruaje… Unë nxitova: “Mirë bëtë, është respekt që zgjodhët numrin tim, faleminderit motër”. Bëra gabim, “po hajde, thashë, do kem kohë t’i them “e dashur””. Qëkur nxora numrin në gazetë, kisha shumë telefonata. U përgjigjesha pa përtesë e edukatë dhe thosha: “Jo, ai zë s’vjen më kurrë” dhe dilja në dritare e lëvizja nëpër shtëpi me nervozizëm. Në kam vdekur qëkur… Po sonte, ky zë, ishte ndryshe. I ulët, me theks dhe i kthjellët. Nuk qeshte, nuk bëri komplimente për shkrimin. Ajo: “Kam qenë në këtë situatë familjare…”. Unë iu luta të ulte telefonin mbasi më ndodheshin plot kredit; le të shpenzoja unë, s’ka gjë. “Më shpjegoni shkurt, ju lutem, i thashë, si do ta donit një burrë?”. Ajo: “Të mençur, të qetë, të më dojë. Do t’ia harroja çdo të kaluar të papërlyer. Urrej dhunën. Dua një shok të mirë që të më kuptojë”. E ndjeva që ishte e trishtuar dhe për shaka, e pyeta duke qeshur fort: “Po seksi, a të pëlqen, se unë jam i racës së gomarit?” (Djali i vogël, nga dhoma matanë: “Jepi, o babi, jepi!”). Ajo nuk qeshi, por merrte frymë thellë, ngadalë, pa më miratuar. Unë fola e fola si një ciceron, rreth një orë. Dikur dëgjoja nga ajo: “Të kuptoj, por a mund të takohemi, edhe sepse më vjen keq se po harxhoni shumë. Po, i thashë, por sonte dëgjomë dhe folmë. Faleminderit”. Unë krijoja plot situata që ajo të reagonte, të qeshte, të jepte mendim. Ajo foli pak dhe më mahniti me logjikën e vet. Atë natë, unë qesha dhe qava në telefon. Ajo nuk qeshi kurrë. Po pse vallë? Pse psherëtinte? Mos u mërzit nga unë? Me siguri, e teprova. Unë jam budalla, po humbas një grua të mirë. “Nejse, më fal, se fola vetëm unë. Natën e mirë!”, i them, por për herë të parë, ajo ngriti zërin: “Të keqen, ta marrsha të ligën, fol edhe ca! Mos ik. Si të quajnë?”. “A, jo, i them, emrin e kam sekret” dhe qesha. Ajo: “Mirë, do të të quaj “askush””. “Mos u çmenda?”, thashë si me vete, por ajo e dëgjoi. Ajo e dëgjoi. “Jo, ju jeni shumë i zgjuar”. Bisedën e mbylli ajo që e hapi: “Ne kemi nevojë të dy për kujtime të reja, për të ardhme. Të kaluarën s’do ta shkelim, reliket do t’i ruajmë”. Ajo më premtoi se do të vijë tek unë, me avion. Unë e pres, e pres, e pres. Do të takohem vallë ndonjëherë me të? S’e harroj kur më tha: “Mos e vrit mendjen kur të vij unë, po deshe, vishu edhe me pizhama…”. Bota paska plot njerëz të mirë. Vetëm kërkojini, se vetë nuk vijnë. Do bëhet vallë njeriu im? Nuk e di! Zoti të ruajtë! Unë s’dua t’ia di shumë për portretin fizik. Biseda në telefon atë e bëri një Monalizë. “Askush, mirupafshim, tha ajo, emrat na fillojnë të dyve me “A””. Ishte e heshtur, e zgjuar dhe me humor. S’e di, s’e di, Zoti e ruajttë nga “ujqërit”! Mbase është fati im, ai zë aq i mirë. Doja gjumë, por nuk flija dot. Riprodhoja copëra bisedash nga ajo: “Gjithë jetën më ka torturuar… Dukej si burrë i mirë, por s’më përkëdheli një herë… Në shtrat më kthente kurrizin… Ai bridhte tërë kohën… Jetoja me të, por jetoja vetëm… A” paskej treguar më shumë se unë. A, qenkej shumë më e zonja se unë. Ishallah u bëfsh nusja ime! Do të të kem Perëndi. Do të jesh mësuese për mua, i them mbasi prapë i telefonova. Ajo e mbylli bisedën: “Do të dëshiroja fort, bëhu më i vërtetë, mos u hidh degë më degë”. Ç’po ndodh? Mos ndonjë kompjuter i programuar po më vë në lojë? Se di… Unë prapë të pres… përderisa flet, edhe ecën. Ti do vish…
Nusja e tretë…
Shpirti po më bëhej copë. Kujtime e mbresa, por u ndjeke i lodhur, i dërrmuar, sado të bukura të jenë ato. Telefoni ra të shtunën tjetër. Kjo qe me shumë kurajë. Fliste, përgjigjej, ngacmonte, hidhte batuta aq mirë dhe shpejt, sa s’më linte kohë për analizë. Çdo minutë, ajo po më kapte mat. Më ndillte si manar, më largonte si një qen, më afronte si një Ofeli dhe më në fund, më pyeste: “Hë, shkërdhatë, ç’do më thuash?” dhe qeshte e qeshte në telefon pa pushim. U hakmora pak. “Ku jetoni?”, i them. “Në Milano”, më thotë. “O, ju qenkeni me fat! Berluskonin e keni afër…” dhe kësaj radhe unë qesha fort. Ujërat morën keq. “Gjithsesi, mirupafshim”. Ajo: “Mos ik, të lutem, nata është e gjatë”. Ajo u fut tek unë shpejt. Pranova. Më tregoi për jetën e saj shtruar e shtruar (kësaj radhe, e qetë). “Dua të njoh një njeri të mirë, tha. Kur të kemi mundësi, le të takohemi”. Hallall i qoftë, paskej mënyrën e vet! Një karakter i tillë ta ndryshon jetën; të mban gjallë 100 vjet. Më dukej sikur i dija të gjitha sekretet e kësaj bote, por jo! Çelësat e këtyre kyçave i paskej gruaja e dytë dhe kjo. Unë dhe e para paskemi qenë 0. S’e di, mbase është edhe koha që evoluon. Unë s’do t’i ndahem kësaj jete. Shoqëria me femra s’ka të krahasuar! Jo vetëm për seks, por edhe për plot të tjera. Është jeta që vazhdon, është jeta që s’përsëritet më te ti dhe tek unë, pa lëre se ç’thonë: “Jetë e përtej varrit”. Ajo është teori broçkull! Prandaj, mos ta humbim rastin e një shoqërie të re, paçka se sa do të zgjasë… Po dreqi ta hajë, duhet pak finesë që të mos shkatërrosh lumturinë e të tjerëve, të jesh së pari korrekt me ligjet me normat e vendit. Kështu do të ndihesh i lirë, i lumtur dhe zot për veten tënde.
Nga A.T.Deda
