Përshëndetje lexues të “Intervistës”! Vendosa ta ndaja me ju historinë time. Ka fakte që bëjnë të përshpejtohen disa ngjarje në jetën tonë. Po kaloja një periudhë tepër të vështirë në jetën time, pasi babai ishte i sëmurë. Kishte kohë që ndodhej në atë gjendje dhe nuk buzëqeshte më. Pas një periudhe të shkurtër, ai vdiq. Qe pikërisht vdekja e tij, jo e papritur, por shumë e dhimbshme, ajo që ndryshoi shumë gjëra në jetën time…
Në fakt, kishte ditë që vuante, por nuk kishte dashur kurrë të largohej prej shtëpisë ku ishte transferuar me nënën time para se ajo të vdiste. Ikja e babait më la një shije mjaft të hidhur. Ndihesha krejt e vetme, por në dukje nuk ishte kështu, pasi kisha tim shoq i cili mundohej të ma lehtësonte dhimbjen sadopak. Boshllëku që kisha brenda vetes më pati detyruar të reflektoja mbi thelbin e lidhjeve familjare në jetën time. Kisha arritur në konkluzionin se lidhje e vërtetë mes dy njerëzish që duhen reciprokisht, ishte ajo që kisha me tim atë dhe jo me Robertin, tim shoq.
– Më duket e çuditshme… – më tha ai ca kohë pas vdekjes së babait. – Edhe pse e di mirë sa e lidhur ishe me babain, e shoh që ka diçka që nuk shkon në sjelljet e tua. Në vend që të mbështetesh tek unë, ti ia mbath. Futesh në botën tënde dhe nuk mendon fare për mua.
– Ke të drejtë – i thashë me gjakftohtësi.
Roberti më pa me dyshim sepse përgjigjja ime ishte aq e thjeshtë dhe aq brutale, sa e la pa fjalë. Mbase kishte pritur ndonjë justifikim ose shpjegim, por në të vërtetë ia pata thënë realitetin në sy. Roberti po dilte nga bota ime ose unë po hyja në një botë ku ai nuk ishte më. Kishim 12 vjet martesë dhe nuk kishim fëmijë. Unë nuk mund të kisha një të tillë dhe ky fakt më bënte shumë të vuaja. Ndoshta po të ishim bërë me fëmijë, lidhja jonë do të ishte ndryshe, më e fortë, por në atë gjendje që ndodheshim, unë nuk shihja asgjë që mund të më mbante pas Robertit. Në mëngjes shkova në shtëpinë e tim eti. Atë shtëpi më parë e përdornim edhe unë me Robertin për të kaluar pushimet. Si babai, ashtu edhe nëna, ishin shumë të lidhur me atë shtëpi. Që andej mund të vështroheshin kodrat e mbushura plot gjelbërim dhe lulet që valëviteshin nga era. Aty mund të gjeje qetësinë e duhur që të nevojitej për të reflektuar. Këtë gjë e bëja shpesh në atë vend. Sapo hyra, ndjeva aromën e cigareve që pinte im atë. Ai kishte qenë një duhanpirës i rregullt për një kohë të gjatë. Edhe pse mjeku ia kishte ndaluar, ai kurrë nuk hoqi dorë prej duhanit.
Isha futur në kujtime, por menjëherë mendova se kisha punë për të bërë. Në fillim, pastrova oborrin që ishte mbushur plot me gjethe të rëna, pastaj u ngjita në katin e dytë. Gjithçka ishte ashtu siç e kishte lënë babai. E dija se në një valixhe ishin letrat që babai dhe nëna ia kishin dërguar njëri-tjetrit në rininë e tyre. Me kohë do t’i lexoja edhe ato, por jo tani. Ra zilja. Me siguri do të ishte Ira, komshia që vinte dhe i hidhte nga një sy shtëpisë. Kur hapa derën, u gjenda para Enit dhe, për disa momente, nuk dija çfarë të thoja. As ai. Pastaj tha:
– Siç e shikon, jam kthyer dhe erdha menjëherë këtu, pasi isha i sigurtë se do të të gjeja.
– Si vallë ishte kaq i bindur? Nuk i kisha thënë askujt se do të isha aty. – Kemi kaluar fëmijërinë së bashku dhe disa gjëra kanë mbetur siç kanë qenë… – tha Eni.
Mbi tëmtha, tek-tuk, i dukej ndonjë thinjë. I shkonte ngjyra e argjendtë dhe dukej më simpatik. Kishim 10 vjet që nuk shiheshim. Të vegjël kishim qenë “të fejuar”. Prindërit tanë, duke filluar që nga babai im, të cilit i pëlqente shumë Eni, ishin të bindur se do të martoheshim një ditë, por rrugët tona ishin ndarë. Eni, sapo mbaroi universitetin, u nis për kualifikim jashtë. Reagimi i tij ishte disi për inat, përderisa unë kisha filluar dashuriçkat me dikë tjetër. Pastaj, nuk u bë më i gjallë. Kur u martova, ai më shkroi një letër ku më thoshte se edhe ai ishte martuar atje.
– A mund të hyj? – më pyeti, duke më treguar shtëpinë.
– Sigurisht. Më bëhet qejfi që je këtu… – i buzëqesha.
– Mësova për babain tënd. Ishte vërtet një lajm i keq për mua. Ti e di se sa për zemër e kisha…
– Edhe ti i pëlqeje – i thashë – ma thoshte gjithnjë.
– Mendonte se ne të dy do të martoheshim, nëse nuk gaboj.
– Nuk gabon – konfirmova. Pastaj, si pa e kuptuar, shtova – mbase kemi gabuar si ti, edhe unë.
– Edhe unë kështu mendoj – tha ai duke u ulur në divanin e kuzhinës.
Folëm për babain. Unë isha ende e emocionuar nga prania e tij pasi po e shihja pas shumë vitesh dhe përsëri, kur e kisha pranë, zemra më rrihte. Eni më foli për bisedat që kishte bërë me babain, për këshillat që i kishte dhënë ai.
– Shumë vite më vonë më është kujtuar një fjali e tij: “Eni, merr me vete në Rusi atë gjë që ke më të shtrenjtë”. Ta pret mendja që e kishte për ty, edhe pse i kushtonte shumë të fliste në atë mënyrë, por unë të lashë këtu, si budalla. U vura në siklet nga fjalët e tij që edhe më pëlqenin.
– Ke gjetur nuse, apo jo? – buzëqesha unë e zënë ngushtë. – Si quhet?
– Sara – më tha. – Jemi ende të martuar…
– Ç’kuptim ka “ende”? Ke ndërmend të ndahesh? – e ndërpreva.
– Besoj se po. Jeta ime po merr kthesë.
– Në ç’kuptim? – e pyeta, me zemrën që po më dilte nga vendi.
– E di mirë – tha dhe papritur, më përqafoi e më puthi. Kështu kaluam tërë darkën mbi atë divan të rrethuar nga kujtimet. Ishte hera e parë që e tradhtoja Robertin, por nuk provova ndjenjë faji. Gjithçka ishte shumë e natyrshme. Kisha shkuar në shtëpinë e prindërve të mi për të gjetur të vërtetën dhe dashuria me Enin ishte ajo që po kërkoja. Ai më propozoi të darkonim së bashku dhe në lokal më pyeti për Robertin. Ishte e paevitueshme ajo pyetje.
– Jam ende e martuar me të. – i dhashë të njëjtën përgjigje që më kishte dhënë ai. – Në njëfarë mënyre, ishte vdekja e babait ajo që më bëri të reflektoja mbi një lidhje që me vitet është dobësuar. Deri pak kohë më parë nuk e vija re ose të paktën nuk i jepja shumë rëndësi – shpjegova.
– Të kuptoj. Pak a shumë, e njëjta gjë më ka ndodhur edhe mua, sidomos kur fillova të kuptoja të kaluarën. Do të ketë qenë nostalgjia për Shqipërinë, nuk e di, por jam i sigurtë se gjërat u përshpejtuan kur fillova të mendoja më shumë për ty. Pse nuk më ke shkruar rregullisht ose të më dërgoje thjesht një kartolinë? Çfarë do të bëjmë tani? – më pyeti papritur. – Mund të takohemi fshehurazi, por… as për mua nuk do të ishte e lehtë. – Ai më pa në sy. – Më ndodh diçka e çuditshme, jam kthyer dhe nuk kam më dëshirë të ndërtoj një të ardhme me të njëjtën grua. Kuptohet, me gruan time. Kam vënë re se ajo e ka kuptuar se lidhja jonë ka marrë fund. E di se nuk ka për të më ndjekur këtu në Shqipëri dhe këtë gjë do ta përdorë si justifikim për divorcin.
– Pak a shumë, këtë ndjej edhe unë për Robertin. Nuk dua ta bëj të vuajë. Nuk kam aspak ndërmend të kem një lidhje jashtë martese, sepse respektoj veten dhe atë. Kupton?
Ai më pa si të kisha thënë fjalë magjike. Mbase kishte ndërmend t’i thoshte ai vetë. E vërteta është se duheshim ende me një dashuri që i kishte lidhjet në adoleshencën tonë të përbashkët, një dashuri që e kishim lënë pas dore nga papjekuria apo krenaria.
– Le të mendohemi edhe për pak… – thashë si e trembur nga përshpejtimi i gjërave.
– Jo, as që më shkon ndërmend të mendohem sërish për diçka që brenda vetes e kam shumë të sigurtë, prej kohësh. – Më përqafoi gati me dhunë e pastaj më tha: – Ti je dashuria e jetës sime dhe nuk kam dyshime!
– Të dua Eni, të kam dashur gjithmonë. Më parë duhet të dish diçka… Unë nuk mund të kem fëmijë, kështu, nëse mendon se… – i thashë.
Më vuri gishtat mbi buzë. – Nuk mendova aspak atë. Mendoj vetëm për ty, për shtëpinë ku do jetojmë… – dhe qeshi. Më në fund, kisha gjetur dashurinë e vërtetë.
