Ajo është një 13 vjeçare si të gjitha bashkëmoshataret e saj, vjen nga qyteti i bukur i Sarandës dhe është një ndër fëmijët më të njohur në Shqipëri, sepse pasioni për muzikën e bëri një fëmijë “Gjeni”. Po flas pikërisht për Vanesa Sonon, e cila nga një vajzë e thjeshtë me pikësynim shkollën e me pasione sportin e gjuhët e huaja, u bë vajza më e përfolur e më e dashur në familjet tona. E bukur, ambicioze, e ndjeshme, ajo bëri rrugë në zemrat e publikut me atë zë, që shumë nga këngëtarët tanë të njohur e kanë lakmur dhe e kanë përgëzuar. Talenti është i padiskutueshëm, mirëpo për jetën e saj, përpos muzikës dhe raportit që ka me familjen e miqtë që e rrethojnë, nuk dimë pothuajse asgjë. Është koha që kjo fituese e vogël, të rrefehet për lexuesit tanë, ashtu siç di të bëjë, pak me fjalë e pak me këngë. Duke i uruar shumë suksese, ju ftoj të lexoni intervistën me Vanesën…
Rita Rrjolli: – Përshëndetje fituese e vockël, ç’po bën?
Vanesa Sono: – Ju përshëndes miqtë e mi! Si jeni?
– Si ndihesh pas fitores së “Gjeniut”?
– Jam shumë e lumtur që arrita në finale e aq më tepër, që fitova.
– Mes tre finalisteve, ti, kë mendoje fitues?
– Mendoj se jo vetëm ne të treja, por të tetë finalistët ishin konkurrentë të fortë dhe pretendentë për çmimin e madh.
– A ndiheshe një fëmijë “Gjeni”, edhe pa e fituar edicionin?
– Gara e konkursit “Gjeniu i Vogël”, ishte tepër e vështirë dhe të gjithë ne pjesëmarrësit e netëve live, sipas mendimit tim, ishim gjeni.
– E kishe menduar se muzika do të të bënte fëmijën më të famshëm të momentit?
– Nuk e kisha menduar asnjëherë, derisa konkurrova në një format të tillë.
– Të llaston ky fakt?
– Jam shumë e lumtur që e fitova çmimin e madh, por kjo nuk do të thotë se duhet ta ndryshoj sjelljen time.
– Sa të lodhshme ishin për ty ditët e konkurrimit dhe sfidat?
– Të them të vërtetën, në fillim ishin të lodhshme, por me kalimin e kohës, u përshtata me to, madje tani, me keqardhje po e them që po më mungojnë shumë.
– I përshkruan dot me fjalë emocionet që përjetove atë natë?
– U gëzova… U emocionova… U lumturova jashtë mase. Isha fëmija më i lumtur në botë. Ëndrra ime ishte bërë realitet.
– Kur je shumë e lumtur, qan?
– Jo gjithmonë, por emocionet që përjetova atë çast ishin më të fortat në botë për mua dhe këto bënë që shpirti e sytë e mi të qanin nga lumturia.
– Cili ishte personi që kishe më pranë?
– Familja ime, por nuk mund të lë pa përmendur gjithë të afërmit e mi.
– Më the se ke dëshirë që për intervistën, të konsultohesh me mamanë… Gjithçka e konsulton me të?
– Po, vërtet ashtu thashë, me mamin kam marrëdhënie si me një motër të madhe, sepse unë nuk e kam një të tillë; kam vetëm një vëlla të vogël.
– Po personi, mendimin e të cilit e vlerësoje më shumë gjatë konkurrimit?
– Duhet të them që i vlerësoja shumë mendimet e të katërve, por kjo nuk mbaron këtu sepse nuk mund të lë pa përmendur vlerësimet e atyre që kishim çdo ditë pranë, si xhaxhi Adin, xhaxhi Bledin, xhaxhi Pandin dhe zysh Egzonën.
– Fitoren, kujt ia dedikon?
– Familjes sime.
– Gjithë këto vite ke kënduar?
– Gjithçka nisi krejt rastësisht në një aktivitet në qytetin e Sarandës dhe ishte familja ime ajo që besoi tek unë për të vazhduar më tej.
– Talentin e ke të trashëguar?
– Jo, familja ime nuk ka lidhje me artin.
– Këngët, apo këngëtari që të pëlqen më shumë…
– E preferuara ime është Jessie J.
– Kur të rritesh, ëndërron të bëhesh si ajo?
– Patjetër. (Buzëqesh)
– Jeta jote, tani, do ndryshojë… Ku mendon të fokusohesh më shumë?
– Për momentin, fokusimi im është te mësimet.
– Si të priti Saranda, qyteti i lindjes?
– Shumë përzemërsisht. Sa hyra në Sarandë, ishte organizuar një festë surprizë për mua nga familjarët, mësueset dhe shokët e mi. Pastaj, vazhdoi shkolla, Zyra Arsimore dhe Bashkia e Qytetit, të cilët më kishin përgatitur mirëseardhjen.
– Sjellja jote ka ndryshuar, tani që je kaq e njohur?
– Jo, aspak dhe e tillë do të mbetet.
– Ke kohë t’i takosh njerëzit si më parë?
– Patjetër, çdo fundjavë, siç takoheshim gjithmonë.
– Përpos muzikës, cilat janë pasionet e tua?
– Sportet, si për shembull, basketbolli dhe noti. Babi im ka qenë notar i Klubit të Butrintit. Gjithashtu, gjuhët e huaja! Ndonëse janë mësime, për mua, janë një pasion shumë i madh.
– Dëshira më e madhe që ke për momentin…
– T’u kthehem rezultateve të shkëlqyera në mësime, ashtu siç i kisha para se të fillonte “Gjeniu i Vogël”.
– Këshilla që u jep moshatareve të tua, që aspirojnë botën muzikore?
– Saranda nuk ofron mundësi, siç mund të ofrojnë qytetet e mëdha në botën e muzikës, por unë do t’u jepja një këshillë bashkëmoshatareve të mi, që: “Në qoftë se e ndjejnë dhe e kanë pasion muzikën, të mos frenohen, ta provojë shansin e tyre, sepse çdo gjë e bukur mund të ndodhë me pak vullnet, ashtu siç me ndodhi edhe mua”.
– Një varg kënge, me të cilin dëshiron të na përshëndetësh, që ia dedikon Gazetës “Intervista”…
– Don’t lose vvho you are,
in the blur of the stars,
seeing is decieving,
dreaming is beliving,
it’s okay not to be okay…
