Studimet e posaçme në Universitetin Berkli të Kalifornisë kanë treguar se parazitët e ndryshëm (morrat, pleshtat dhe llojet e tjera të familjes së tyre të madhe) ndikojnë në përhapjen e sëmundjeve ngjitëse të bujtësve të tyre, madje me pasoja të rënda edhe pasi ata vetë janë larguar nga ai organizëm, apo janë zhdukur fare fizikisht. Këtë dëmtim afatgjatë ata e shkaktojnë me anën e një plazme toksike që lëshojnë në trupin e “bujtësve” të tyre, e cila vepron mbi ta për një kohë të gjatë. Biologia Bendi Ingrem, pedagoge në këtë universitet, e zbuloi këtë fenomen, kur studionte plazmën toksike (Toxoplasma gondii), nga e cila janë infektuar dhe vuajnë afro një e treta e njerëzimit. Plazma toksike është një “substancë” sa e thjeshtë, aq edhe primitive, por shumë e vështirë “për ta zbërthyer” dhe për të sqaruar se në ç’mënyrë ndikon ajo te bartësit, bie fjala te minjtë, të cilët zakonisht luajnë rolin e ndërmjetësit, deri sa futet në organizmin e maceve dhe gjitarëve të tjerë. Minjtë e infektuar vetë nga parazitët dhe nga kjo plazëm humbasin vigjilencën dhe nuk kanë më frikë nga macet, madje shpesh shkojnë “vullnetarisht” nën kthetrat dhe dhëmbët e tyre… Ingremi dhe kolegët e saj vendosën të studiojnë se çfarë i shtyn minjtë në këto veprime të pavullnetshme dhe arritën në përfundimin se shkaku ishte infektimi i tyre me plazëm toksike, të cilën e kishin marrë pikërisht nga parazitët. Doli se edhe pasi shërohen me sukses, minjtë vazhdojnë të mos e ndjejnë më erën e maceve, ndërsa grupi i minjve që është mbajtur nën kontroll për të mos rënë në kontakt me parazitët dhe për të mos u infektuar prej tyre, vazhdonte jetën normale. Biologia Ingremi shpjegon: “Madje edhe pasi qeniet e gjalla janë “çliruar” nga parazitët vihet re një ndryshim në sjelljen e tyre, megjithëse ne ende nuk e dimë se cili është shkaku i këtij fenomeni”. Rezultatet e studimeve të Ingremit dhe kolegëve të saj janë botuar në revistën «Plus one». Shkencëtarja mendon se parazitët mund të ndikojnë në veprimtarinë e asaj pjese të trurit që përgjigjet për dallimin e aromave në një mënyrë të atillë që truri pushon së reaguari ndaj aromës së maceve dhe urinës së tyre. Plazma toksike mund të sjellë si pasojë gjithashtu dëmtimin e neuroneveqë marrin pjesë në formimin e kujtesës dhe ashtu sikurse ngjet edhe në shumë sëmundje të tjera autoimune të organizmit, truri “harron” se ka patur të bëjë dikur me këtë lëndë dhe me rreziqet që sjell ajo. Njeriu infektohet me plazmën toksike nëpërmjet maceve (jashtëqitjes së tyre) ose nëpërmjet mishit të papërpunuar mirë termikisht që mund të konsumojë si ushqim. Njeriu kur infektohet nga kjo sëmundje nuk ndjen as një shënjë të jashtme, vetëm se kur është në forma të acaruara sëmundja mund të japë disa simptoma që u ngjajnë atyre të gripit. Sëmundja shërohet lehtësisht me përjashtim të rasteve kur njeriu është i infektuar me SIDA. Por, ç’pasoja mund të ketë një infektim i njeriut me toksoplazmus? Ndërsa minjtë nuk kanë frikë, macet, sikurse thamë, humbasin nuhatjen dhe bëhen si të hutuara (çorientohen në veprimet e tyre), njerëzit pësojnë ndryshime në sistemin nervor dhe fillojnë të vuajnë nga neurozat. Meshkujt bëhen më të shkujdesur, indiferentë, ndërsa gratë bëhen më të buta, më të shoqërueshme dhe të përzemërta. Deri tani mjekët kanë vnë re se njeriu infektohet nga kjo sëmundje vetëm nëpërmjet maceve. Sidoqoftë, studimet vazhdojnë…
