Me mall e dashuri e shkruaj këtë mesazh, me shpresë që të mos harroj dashurinë e vjetër. Dy vite i kaluam bashkë, dashurinë time aty për aty e lashë. Çdo problem që e patëm të bashkuar e zgjidhëm, çdo hidhërim që patem me njëri-tjetrin, përjashta e hodhem. Çdo gëzim qe e patëm, me njeri-tjetrin, e ndamë. Të lumtur do te jemi, por do te kemi shumë mall. Vështirë ishte ndarja dhe çdo lot qe u derdh, çdo kujtim për të i kam ruajtur në një copë zemre… U ndamë me lot, por jo edhe me zemër, sepse vitet kaluan, por kujtimet tona mbeten. Tash për fund i thërras engjëjt që dashurisë time t’ia ngrehin nje pikë lot.
Në një kohë isha e lumtur, në ate kohë mendova se do ta kem çdo herë, por ja qe u genjeva. Pse vallë ka njerëz kaq të këqinj që të shkatërrojnë jetën? Të doja ty më shumë se veten, t’i fala të gjitha, të fala edhe më të shtrenjtën, ta fala buzën, ta fala syrin, ta fala zemrën që hyre pa pyetur. Nuk dija çfarë është puthja, nga ti e mësova, nuk dija çfarë është loti, për ty po qaj, nuk dita çfarë është dashuria, për ty po vuaj, sepse ti je ai që gjitha m’i ke mësuar. Ti nuk je jeta, por unë vdes pa ty, të dua prej vitesh dhe do të të dua edhe me shekuj. Elida.
Nëse une vdes, me mbulon dheu i zi, mbi varrin tim do te shkruani TE DUA VETEM TY. Thikat i pranoj, plumbat i duroj, por ndarjen me ty nuk mudem ta paramendoj. Kur te vdes, a do te vish? Këto kujtime a do te m’i sjellësh? Për mbi varr me mi lexu e une brenda me vajtu, se prej teje jam largu! Se shumë ty të kam dashuru. Pa ty, nuk mundem te rri. Pa ty, jeta më bëhet hi, pa ty, varri nuk me pranon, pa ty, jeta nuk mjafon, se zemra ime e shkretë vetëm ty te do. F.
Advertisement