Me fal qe kurrë nuk munda ta shpreh dashurinë qe kisha per ty. Me doje dhe te doja… U largove dhe nuk te pashë më kurrë. Tash kuptova qe ishe martuar dhe kishe nje femijë. Kjo esht jeta ndoshta kurrë nuk me kujton mua por dije se cdo dit e me shum te dua edhe pse nuk te kam par afer pes vite cdo dit e natë te kujtoj vetem ty te mendoj.. Edhe un jam martuar djalit tim emrin tend ja kam vu. Ndoshta kurrë nuk do te shoh por deri sa te vdes do të mendoj vetem ne ty ndoshta je i lumtur me tjetren por shpresoj se nje dit te takoj dua vetem edhe njeher te te shoh. S`mund te jemi bashk, por kurre sdo harroj 3 dite ne nje udhetim qe kishim me shoqerine, aty u takuam u njohem, shikuam ndoshta edhe i jemi bere bajat te themi me nje fjale njeri-tjetrit sepse shpesh ndesheshim me shikime derisa une i thash vetes: mbaju mos u bej budallaqe!
– Nuk mund të harroj se si me ke prekur nje nate kur po benim muhabet me shoqerine per deshirat se ku do donim te studionim dhe per çudi, ju betohem, te dy donim te studionim ne te njejtin vend. Dhe, e besoni, u fiken dritat e hotelit sepse ne oren 3 te mengjesit aty fikeshin dritat. Më preku lehtë ne krahe dhe une ia largova duart, perseri tentoi, perseri ia largova duart, s`guxoja, frikesohesha. Nga asgje më shume se nga ajo se çfare do lindë me vone, sepse ne s’mund te jemi bashkë, por as ai nuk guxoi më. S’e di a ishte provokim nga ana e tij apo s’e di. Ah, edhe une s`dua te vuaj prapë. Jo, s`dua, pa marre parasysh se sa do jete e veshtire ta shoh çdo dite. Pastaj, po ate nate me shoqeri ne erresire vetem me nje drite qe dikush nga ne kishte leshuar sa per te dalluar njeri-tjetrin, me tha “ben te t’i bej floket gershet?!”… hahaha paramendojeni, s’mund te besoja… ai po me prekte floket, ai për të cilin kisha filluar te ndjeja diçka. Ai, qe tani e mendoj edhe ne oren 4:15 te mengjesit… e pseee? Me prekte floket dhe po bente nje gershet te cilin me dhimbsej ta prishja ate nate kur shkova te flija. Bile, kur e perfundoi, me ngacmonte ne buze me floket e mia, kurse une behesha nervoze, jo se ai luante me floket e mia, per ate isha e lumtur, por sepse s`doja te ndjeja me asgje… asgje… S’mund te jemi bashkë.
Ah, zemër, sa do doja një çast të vetëm të shembja murin e ftohtësisë që na ndan dhe të rendja drejt teje si një i burgosur që liria i fali rilindjen shpirtërore. Sa do doja për një moment të thyeja të tashmen që na vrau dhe me copëzat e saj të ndërtoja një realitet ku ne të ishim të vetmit ëndërrimtarë, larg të gjithëve, pranë gjithçkaje. Sa do të doja të mbyllja sytë dhe në vështrimin e parë drejt pafundësisë të më shfaqesh ti, përjetësia ime. Ah, zemër, sa do doja këtë natë të të thërrisja “zemër” duke të parë në sy, sa do doja… Nata është shumë e gjatë. Aris.
Advertisement