Në jetë jemi të predispozuar të jemi progresiv,
të arrijmë atë përsosmërinë
dhe motivimin për të qënë dikush në jetë, për të arritur majat e suksesit me anë të një përkushtimi apo vendimmarrje.
Në disa raste ndoth “izolimi i mendimit “të çaj përpara vetë apo të bashkëpunoj me të tjerët që të siguroj atë progresivitet mbështetur në fakte objektive.Ndonjëherë ndoth vetaktualizimi , dyshimi se mund të dështojmë po nuk qemë konkurent për realizimin e projekteve apo përqafimin e një sfide që na identifikon ku futet frika ndaj dështimit, ndaj të panjohurës, apo ideja e autonomisë për të çarë vetë përpara.Në disa raste ndodh “alarmi” i brendshëm ,paraliza e dyluftimit me vetveten , duke na bërë të hartojmë një strategji më të stërholluar nisur nga vullnet i mirë për t’u gjendur diku aty ku qëndron maja e suksesit.
Botëkuptimi për të çarë përpara nuk kuptohet pa bashkëpunimin, pa një llogjikë koherente, pa përcaktimin ku gjendet përgjigja dhe pritshmëria e gjërave apo çelësi i suksesit për synimet tona personale.Kjo prekje në vetvete na ndihmon të hedhim ide copëzuese , hapa të vogla , doza përpunuese, aty ku qëndron fokusimi apo praktika bashkëpunuese me të tjerët.Në fund të fundit kjo tabelë vizionare gjeneron qetësi ,entuziasmon atë bllok inspirimi se ku duhet të jemi kreative.Mundësia e këtij konfirmimi me veten fillon me “presionin” udhën me hapa proporcional , bashkëpunues me kolegët lidhur kjo me nderthurjen e një talenti , në studimin me shumë shkallë ngjitje.
Natyrisht ka momente pauze për të ecur nesër vetë me hapat e tu tashmë gjigand drejt përmbushjes së objektivit.Ka çaste ku shqisa , instikti na tregon rrugën prioritare për arritjen tonë hap mbas hapi për të qenë nesër një konkurent i denjë.Ky eshtë motivi ynë, ëndrra jonë,shpërthimi për veten…!
