Pa ty…

Nate errësirë, çdo gje rreth meje flinte, mua me kishte kapluar vetmia e cila do më shoqerojë gjer ne vdekje. Me shoqeronte edhe lutja e cila tani me mu u bë e zakonshme, ndersa lutjes i bashkangjitej edhe dhimbja qe ndjej ne shpirt. Lotet me vershonin pa ndalë ngase humba lumturin e cila me shoqeronte për çdo ditë, humba zerin e embel qe e degjoja neper telat e telefonit. Ai ze qe me bente te harroj çdo problem timin dhe me jepte shpresë ndersa tani ndoshta ia qeteson zemren dikujt tjeter. Humbja jote më bëri te mallkoj çdo gje e sidomos Perendin perse i krijoi ne bote dy gjini? Ti ke te drejt te me urresh e te me mallkosh aq shume saqë nje dit te bie viktim e ndokujt. E për këtë mbeta duke u lutur, por jo ti mos i prano lutjet e mia, refuzo çdo gje sepse pas humbjes tuaj ndoshta do te kete fatin dikush qe të më dashurojë aq shume saqe do kem frik se do ta humb ashtu siç te humba ty. E di se per ne dielli i dashuris sone i cili u qendis me ngjyra vuajtjesh perëndoi dhe erdhën netet pa kalim ne dritë. Te lutem harrom humb çdo gje timen humb buzeqeshjen time qe te falja si shenje betimi te dashurisë sone se nuk do te harroj kurrë. Ti do kesh fatin qe te dashurosh një tjeter ku do ta dashurosh aq shume saqe do harrosh se ndonjeherë ka egzistuar nje vajzë me emrin Kristina. Ndoshta nje fat te till do te kem edhe une por jo ngase ti je i pazëvëndesueshem ne zemren time. Unë rri e tretem ne vetmi duke kujtuar çastet me te bukura qe kaluam bashk dhe malli me djeg ne shpirt por ta dish edhe pse vuaj ne nje menyrë ndihem mire ngase vërtetë eshte kenaqesi te vuash per ate qe do. Adela.