Me një tufë trëndafila, më trokite në derë
Nuk di ç’të shkruaj për ty më parë,
Se ti tek unë le gjurmë në përjetësi,
Prandaj shkruaj e të kërkoj si e marrë,
Dhe derisa të vij pranë teje s’gjej qetësi…
Nuk do të kisha shkruar kurrë për ty,
Por ti tek unë ke lene shume gjurmë,
Mundohem te largohem të tretesh në vetmi
Por ty vitet të afrojnë tek unë më shumë…
Edhe këtë Vit të Ri, unë ika, u largova,
Që ty mos të të kisha pranë, asnjë hap,
Por dhe kësaj here më kot u mundova
Se edhe atje ku shkova, ti më erdhe prapë…
Mundohem të jetoj me cicërimat e zogjve,
Që çerdhen tonë tani e kanë gjallëruar.
Megjithatë ndihet më shumë mungesa jote,
Se ty në gëzime askush s’të ka zëvendësuar…
Edhe këtë fundviti, më trokite në derë,
Me një tufë trëndafila përpara më dole,
Mu afrove e më puthe në gushë, si përherë
Dhe të përhumbur në krahët e tu më hodhe… Luljeta Gjosha Pashollari
Fat(n)e!
Gjithë jeta është rrugë e gjatë,
s’e di pse vetëm pija të jep jetë,
e të çon në qiellin e shtatë,
ti je viktimë e këtë e di mirë,
e prapë se prapë të pëlqen të jesh i pirë.
Çdo ditë shkon atje ku veten gjen,
dhe thua më mirë i dehur e behem,
përherë të flasin e ikën sakaq,
çdo gjë me vlerë nuk të kënaq,
por nuk mund të hesht më shumë se kaq.
Një mbrëmje dhjetori u rrëzove përdhe,
dhe sot miku Fane nuk di ku je,
në mëhallë, në spital apo…
Një ditë do na mungosh shumë,
në çdo hap dhe në çdo gjurmë! Isidor Koti
Për Laver Bariun
Po vajton sot klarineta!
Ne maj gurit lapidar
Te simboli i Permetit
Klarineta vajen ka marrë
Po i qane usta Laverit!
Po i qan permetarçe
Siç ustai e kish mesuar
Trëndafili s’është në bahçe
Vet klarinetës i ka munguar!
Me ze t’larte i thërret ustait
T’braktis varrin, prane t’i vijë
Me kabanë te maja gurit
Mbarë Përmeti me e ndi!
Klarineta po vajton
Prane e do usta Laverin
Kush i ndau fort e qorton
Pse ia mori ylberin! Jahe FIDA
Urrejtje, jo
Urrejtje nuk ka në zemrën time
Por as mëshirë nuk gjendet më
Të gjith’ mëkatet bërë thërrime
Dhe ti aty, ndër to… asgjë!
Asgjĕ s’e lag më zemrën time
Madje dhe gjakun e kam dyshim
Të gjitha mëkatet bërë kujtime
Dhe ti aty, ndër to… kujtim!
E zgjodhe vetë të shkosh më tej
Mendove ndoshta për më mirë
Nuk mundem më të të urrej
Por as të të tregoj mëshirë… Bledi Ylli
Veç nesh, askush
Ndodh mes shiut që të mos lagesh
Mes diellit të verës të mos digjesh aspak
Ka njerëz të afërt që duart s’i prekin
Ka edhe të largët që enden në gjak…
Kjo jetë kujtime sjell gjithmonë
Fytyra shumë, gjeste dhe emra
Sa njerëz fshimë nga jeta jonë
Nga jeta po, por jo nga zemra!
Mendimet vijnë në turmë të çrregullt…
Sa ngjajnë me shiun që bie jashtë.
Mbi xham një zemër vizatuar
Dhe murit ora që mbeti gjashtë…
E brenda zemrës një emër shkruar
Dy sy përlotur… nostalgji
Ky shi nuk paska të pushuar
Dhe ora gjashtë që ike Ti!
Një jetë s’mjafton për të t’harruar
Ty nuk të prek as diell, as shi,
Sepse aty ku je strehuar
Veç ne të dysh askush s’e di! Bledi Ylli
Unë pa ty
Jeta pa ëndrra
Autostradë e zbrazur…
Njeriu pa dashuri
Si perandori pa perandori
Toka pa diell
Si nëna pa fëmijë
Unë pa ty
Si i verbri pa sy! Alban Arapi