Rri ulur pran dritares, jashtë filloi te bjerë sërisht shi, kam menduar shum per ty keto ditë mund te then se me mungon shumë. Sa shum mendime me vijn ne kokë dhe sillen rrotull eshte kujtimi yt shpesh me duket se do te hysh ne derë me buzqeshjen tende si te mos kishe ikur kurrë. E di mirë nje gje faji dhe pendimi me ndjekin. Perse… perse nuk te thash sa shum te doja? Sot je shum larg meje, deshiroj shumë te merrja doren tende dhe te ulesha bashk me ty, pa thenë asnje fjal me gojë dhe te te thosha gjithcka me zemer. Në fakt me jep ankth kjo largesi dhe po te mundja ne ket moment do te isha ne krahun tend te te thosha se je shum e rëndeshishme per mua dhe te adhuroj së tepërmi. E di se pse nuk te kam thënë asnjeherë? Përgjigjia është e thjshtë sepse mendoj se fjalet ishin teper. Po vuaj shum qe nga ikja jote, me dhemb ne shpirt qe nuk jam afer teje, sepse nuk te thashë kurrë se sa te doja, prandaj edhe sot po e shkruaj ket leter. Kam nevoje te qaj, te shfryhem nje herë e pergjithmon sepse në qoftëse vazhdoj para të tjrëve te dukem se jam mirë, se asgje nuk me preokupon trishtimin qe ma le ti, do të më shkatërroj çdo ditë e me shumë. Pse nuk kthehesh tani kam nevoje per ty.. Do te isha shumë i lumtur po te shihja perditë parasqyrimin tim ne syt e tu, te degjoja zerin tend teksa shqipton emrin tim, te thithja ajrin qe thith ti dhe vetem me keto do te ndihesha dhe do te siguroja qe do te ndihesha i lumtur. Nëqoftëse lexon këtë leter, do ta shohesh se çdo fjalë e shkruar ne te eshte nje lot dhe frymarrje dashurie per ty. Edhe pse kam nje bindje se ndoshta keta rreshta ske per ti lexuar kurrë. Sa mirë do te ishte sikur ta kisha shkruar më parë këtë leter, sepse nuk do te ikje kurrë pa e ditë sa te doja. Besoj e di shumë mirë kush jam, sepse askush nuk do të shkruante këto që të kam shkruar unë… XXX
