Pak ditë para se pranvera të trokiste me bukurinë e saj të mahnitshme, Erisa e ndrojtur trokiti në dyert e bluzave të bardha, shtyrë më shumë nga familjarët, sesa me dëshirën e saj. Dhimbjet e gjurit i filluan krejt rastësisht kur ishte në kopsht. Nëse Njutoni, nga një mollë e rënë mbi kokë teksa qëndronte i shtrirë në bahçe, zbuloi ligjin e rënies së lirë të trupave për shkak të gravitetit, për Erisën, molla e vonuar në degë, rezistuar ngricave të dimrit, do të zbulonte fillimin e një sëmundjeje të panjohur, fshehur gjatë në trupin e saj. Me mollën në dorë, teksa zbriste nga pema, këmba e djathtë i krisi pak, kur u hodh në tokë. Ndoshta ndonjë kapërcim damari e shumta krisje kocke apo këputje ligamenti. Si nuk rezultoi asnjëra nga këto, menduan se mund të qe ndonjë lloj sëmundje reumatizmale, që mund të zhdukej me fundin e dimrit ose e shumta me mbarimin e shirave pranverorë, ku vera e nxehtë do të mund të zëvendësonte medikamentet, ngarkesë e tepruar në organizëm. Mirëpo dhimbjet sa vinin e bëheshin më të padurueshme, ndërsa ecja në këmbë, më e pamundur. Siç ndodh rëndom në Shqipëri, që jo gjithmonë predispozicioni i doktorit është i duhuri dhe ekzaminimi jo aq i besueshëm, iu drejtuan shtetit fqinj, Maqedonisë, për vizitë më të specializuar. Pas kësaj vizite të rëndësishme do të binte dyshimi trishtues, si vetëtimë në qiell të hapur, se diçka nuk shkonte mirë në trupin e saj, por kurrë nuk do ta besonte se stuhia misterioze do të afronte kaq shpejt, pa ndonjë paralajmërim të dukshëm, për ta përplasur honit të thepisur, duke mos i dhënë mundësi tjetër ringjitjeje, me gjithë përpjekjet e saj të pafundme.
Ndërsa Erisa bluante në mendje se përse mjekët në shtetin fqinj nuk i dhanë ndonjë lloj mjekimi, familjarët, larg syrit të saj, bisedonin se ku duhej ta kuronin më mirë. Edhe për ata ishte akoma herët të mësonin se sëmundja e Erisës bënte pjesë në atë grup risku, të cilin mjekësia, me gjithë përparimin e madh, me apo pa dëshirë ia dorëzon Zotit për mëshirë. Jo se e patën të lehtë nga ana ekonomike t’i drejtoheshin një spitali privat në Shqipëri, por besonin se mjekimi aty do ishte më i kualifikuar dhe rezultati më premtues. Me këtë besim të patundur, Erisa puthi me mallëngjim dy djemtë e saj të vegjël e u nis rrugës së shpresës, në ndërtesën e bukur shumëkatëshe, ku perceptimi nga pritja e ngrohtë e personelit dhe e fjalëve me delikatesë të mjekëve, shtonin shpresat e humbura se jeta do të rifillonte përsëri vrullshëm, pas kurimit shkencor evropian.
Analizat e shumta dhe ekzaminimet paraprake e futën në një tymnajë mendimesh të ngatërruara. Sikur të mos mjaftonin këto, fjalët “dalç mirë”, thënë nga një i afërm pacienti, teksa hynte në sallën me aparatura të panjohura, e futën dhe më shumë në labirintin e mendimeve të zymta. Kaq e komplikuar të ishte sëmundja e saj?! Duke njohur disi anatominë e trupit nga shkolla tetëvjeçare, mund t’i trembej ndonjë organi të brendshëm jetësor për fatkeqësi, por jo gjurit! Iu kujtua doktor Adhamudhi te filmi “Pas vdekjes”, që thoshte: “Të dhemb një krah? Preje, shpëto tjetrin. Të dhemb njëra këmbë? Preje, shpëto tjetrën” dhe qeshi hidhur nën buzë.
Gjithsesi, shpresa e madhe se pas operacionit gjendja do përmirësohej ndjeshëm, ngjante me mjegullën e mëngjesit në vjeshtë, që rrallohet me rënien e diellit. Të mendonte më gjatë nuk pati kohë, se e priste salla e operacionit. Kur doli nga gjendja e narkozës, lëvizi lehtë këmbën e sëmurë. Iu kujtua përsëri doktori i filmit dhe buzëqeshi lehtë. Kuptoi që këmbën e kishte të gjithën. Humbi përsëri në hapësirën e pafundme të ëndrrave të trazuara që ia diktonte analgjeziku i përdorur, për të mos ndier dhimbje gjatë operacionit.
Vetëm një ditë pas operacionit, u nis për në shtëpi me shpresën e trembur se së shpejti do të bëhej mirë dhe jeta do vazhdonte normalisht. Kur shikonte të shoqin nxirë në fytyrë sikur të kishte vite që jetonte në ndonjë vend afrikan, prindërit mbytur në mendime e të heshtur gjatë rrugës, në mendje filluan t’i hyjnë mendime të frikshme. Mos ata mbanin fshehur gjëmën që po trokiste me shpejtësi në portën e jetës? Ata përpiqeshin të tregoheshin të kujdesshëm pas pyetjeve të saj delikate, duke ndrydhur brenda shpirtit të copëtuar dhimbjen e rëndë, që të mos i tradhtonte gjuha. Do të ishin edhe më të hidhëruar se helmi më i hidhur po të mos mbanin ende një rreze shprese se analiza e fundit e biopsisë nuk do të rezultonte pozitive, por edhe kjo shpresë do të shuhej si thëngjilli në hirin e lagur pas një jave, kur ra telefoni i mjekut të spitalit…
Kur humb shpresën, ke humbur gjithçka. Një brengë e madhe sa s’mbahej, ngarkuar me peshën e rëndë të dhimbjes, zemrën e copëtuar, me tendencën e humbjes së arsyes. Të paktën kjo e fundit duhet ruajtur për të mos ia shtuar më shumë agoninë e përpëlitjes për fundin e jetës. Shumë të afërm dorëzohen shpejt, nuk rezistojnë nga pyetjet provokative të të sëmurit duke ia prerë shpresën, shkak për avancim edhe më të shpejtë të sëmundjes. Këtë nuk e dëshironin.
Pema e dhimbjes në kopsht tashmë kishte çelur, por për Erisën nuk ishte gjë tjetër veçse lajmëtarja e një fundi të tmerrshëm. Këtë nuk ia kishte thënë njeri, por ajo e ndiente se kjo do ishte pranvera e fundit për të. Dhimbjet e këmbës që nuk i pushonin, ngjyra e plagës së operacionit e ndryshme nga pjesa tjetër e trupit, nervoziteti i tepruar edhe për shkaqe të vogla, gjumi i trazuar, shëtitja në ëndrra të çuditshme herë të bukura e herë takime me njerëz misteriozë e të frikshëm bënin që të mendonte se ditët do të shkurtoheshin. Ajo e hetonte te heshtja e bashkëshortit, si i kthyer nga lufta me betejë të humbur, te babai zemërgjerë që mundohej me vështirësi t’i thoshte fjalë të ëmbla, ashtu si shiu i verës lulen e venitur, mamaja e tkurrur në mendime të përhumbura karakteristikë jo e zakonshme e saj, për të krijuar mendimin se vërtet shëndeti ishte vënë në diskutim.
Për fat të keq, fundi erdhi shpejt, madje më shpejt se ç’e priste ajo, të afërmit dhe ne të tjerët. Rrahjet e fundit të zemrës pushuan mëngjesin e 25 Majit, pas tre muajsh lufte mes jetës dhe vdekjes. Iku për të mos u kthyer më kurrë në jetë. Një ikje e shpejtë dhe e parakohshme, pa mbushur ende të tridhjetat. La prindërit zemërplagosur, vëllain e dëshpëruar, motrën pa motër, bashkëshotin shembullor, që dhimbjen do ta shohë përditë në sytë e fëmijëve jetimë, të cilët ende ndoshta nuk besojnë se mamaja e tyre ka shkuar në parajsë dhe i përshëndet që andej. Ata e duan aty, t’i marrë në krahë, t’i përkëdhelë me dashuri, t’u thotë një fjalë të ëmbël, të lozë me ta, t’u këndojë ninulla derisa ti zërë gjumi. Për ata, fjala vdekje nuk eksiston, madje edhe Zotin e kanë marrë inat, nëse u thonë se kështu deshi Zoti.
Përse Zoti merr njerëzit e mirë?!