Ndjenja e pafaj
Befas e shtangur mbeta kur të pashë.
Duke u mbytur nga shirat e lumturisë.
Sytë e mi u bënë oqean i zjarrtë,
Për aq kohë sa rrëshqita dashurisë.
Ti mua me faj mos më bëj,
Si duket u vele e më ke harruar
Nga ku pastaj ndjenjën e zhbëj.
Si nuri mjegullës më ke kaluar.
Ti melodinë e heshtur e dëgjove,
Nga uria ime për dashuri
Te lulja e mollës që vadite.
Me vesën e buzëve nga dhëmbët e mi.
Unë u tradhtova nga mishërimi im,
Se ti s’më çon mua sonte në skaj.
Se s’po shikon mikeshën e vjetër.
Që dridhet nga ndjenja e pafaj. Luljeta Gj. Pashollari
Thonë…
Dikush tha se në këtë botë ka “Drejtësi”
Po si dreqin e tha këtë marrëzi?!
Bota është bërë kosh plehrash
Ku njerëzit hedhin pisllëqet e tyre
Çdo çast, çdo orë, çdo ditë…
Dhe nuk pendohen hiç!
Në udhëkryq drejtësia ka mbetur,
E s’di ku të shkojë!
Palo drejtësi… pjellë e padrejtësive
Kryqëzuar mes pafytyrësish!
Bien termete, shpërthejnë skandale
Thyhen e plagosen zemra, mohohen liri
Dikush tha një marrëzi: “Ka drejtësi!” Alban Arapi
—————–
Mashtrimi i madh
(Me rastin e përvjetorit të falimentimit të firmës piramidale)
– Nga dheu ca firma mbinë
Që sollën stuhi dhe ngrica
Në popull bënë kërdinë
“Vefa”, “Cenaj” dhe “Gjallica”
“Populli” dhe “Xhaferri”
Mblidhnin para me fajde
Në këto fondacione
Jepje një dhe merrje tre
Shitën lopët, dhentë, dhitë
Çobanët zbritën nga malet
Disa shitën edhe shtëpitë
Të gjithë pushtuan lokalet
Të gjitha paratë që fituan
Dhe çfarë patën kursime
Drejt firmës vrapuan
Se do kishin shumë fitime
Gëzohej populli këtë herë
Kur merrte faturat në duar
Se bënte qejfin qeder
Pasurohej pa punuar
Por një ditë mbaron çudia
Në firma plasi skandali
Gjumë flinte qeveria
Nga revani ngordhi kali
Populli në protestë ngrihet
Gjer në Azi vajti jehona
Fshati digjet, plaka krihet
Kush i vodhi paratë tona
Nga rrëmuja “dikush” fitoi
Me dredhi dhe mashtrime
Politika populli drejtoi
Në depot me armatime
Lulet populli në kazerma
Rrëmben pushkë dhe fishekë
Rrëmben çfarë gjeti brenda
Çarçafë, batanije, dyshekë
Rrëmben granata, armatime
Rrëmben tritol dhe mina
Veshmbathje dhe ushqime
Kundërajror dhe makina
Vit i mbrapshtë nëntëdhjetë e shtata
Nuk kish vlerë shoku dhe miku
Hodhën poshtë kazma lopata
Duhej vetëm automatiku
Nuk dilje dot nga shtëpia
Se kudo gjeje belanë
U tërbua njerëzia
Vriste vëllai vëllanë
Nuk kishte dasma dhe ahengje
Çfarë nuk dëgjoje në lajme
Bandat rrëmbenin pengje
Kërkonin shuma të majme
Nuk kishte rregulla dhe ligje
Nuk kishte pushtet dhe qeveri
Ishte koha e të ligjve
Kaos total dhe anarshi
Që të ruheshin nga plumbi
Vunë dyer të blinduara
Besa vlerat i humbi
Ky virtyt shumë i çmuar
Ky vit e bëri Shqipërinë
Të vishet e tëra në zi
Do ta kujtojmë marrëzinë
Njollë e zezë në histori. Gjokë Shkurtaj Vlorë.
*** Dedikim– A@ B ***
Fllad pranvere si çdo vit
lulet çelnin plot aromë
Turistë plot nga e gjithë bota,
Por edhe refugjat në Como city-n tonë.
Një djalë i mirë dhe shumë serioz
Më rrëmbeu zemrën menjëherë
Më tha: “vij nga Shqipëria,
Jam një djalë nga labëria…”
Kishte dhëne besën e shqiptarit
Dashurisë së tij të parë
Dhe me mallin e një të dashuruari
Më tha: “për të malli më ka marrë”
Mua lotët më mbuluan
rrodhën faqeve si ujëvarë…
Më duhet dhimbshëm ta pranoja
Se dashuria nuk do një, por dy të marrë.
Ai iku me të jeton
Edhe unë jetën time vazhdova
Por në jetë të jetëve
Si ai djalë dot nuk dashurova! V. Kalemi
Mungesës tënde
Seç më merr kjo natë me vete
Nëpër yje humb më kot.
Si kujtim erdhe më gjete
Të kujtoj e jashtë bën ftohtë…
Lulet heshtin të shpërndara
Në k’të park që kam përbri.
Tek-tuk kishte pemë të thara
Kudo shihja gjurmë nga Ti…
Mungesës tënde iu përkushtova
Arrita zemrën ta vë në gjumë.
E që atëherë më s’dashurova
Por ty të dua edhe më shumë…
Ishim për pak unë edhe ti
Një orë e ca, në më kujtohet.
Me disa njerëz është çudi.
Një orë, një jetë të tërë s’harrohet!
Gjithmonë e prek kujtimin tënd
Si një dhuratë, një hajmali.
Kështu unë vij në tëndin vend
Në vendin tim kështu vjen dhe ti…
E në k’të natë që frynte dendur
Imagjinoj ku mund të jesh.
Të dërgoj puthje si i çmendur
Edhe me veten filloj të qesh!
Këtej buzëqeshje, andej lot
Kë të zgjedh të lutem thuamë.
Eh, disa gjëra s’i ndan dot
Na i dhurojnë ata që duam!
Seç më merr kjo natë me vete
Nëpër yje ndjehem mirë
Si kujtim erdhe më gjete
Të kujtoj, me shumë dëshirë. Bledi Ylli