Dje më ra në dorë fjala e kryeministrit Rama me studentët në Kinë. U foli për Rilindjen socialiste. Aqë shumë u eksetuan kinezët, sa nisën të fërkohen me njeri tjetrin. Duke parë e dëgjuar, unw u mastubova. Me këtë rast, po ribotoj një haber.
40 vjet më parë, Presidenti Nikson, vendosi të takojë Mao Ce Dunin. Fjalë e hata, kur haberi mori dhenë! Daj Sami përballë Lej Fenit. Imperializmi këmbë kryq në sheshin Tjen An Men. Po populli kinez? U fut në valle diplomacia. Në krye: Kisingeri. Në atë mot, sekretar Shteti. Në fillim gjetën një alibi për popullin kinez, në kuptimin që të hante sapunin për djathë.
Ekipi kinez I Ping-Pongut ishte kampion bote. Bile unë kam mendimin që kjo lojë, është sbuluar apostafat për kinezët. Një tavolinë. Një mikro top. Dy raketa. Dy kinezë të shkurtër nga shtati dhe të verdhë nga surrati!
Ekipi amrikan I Ping-Pongut amator. U mblodhën së bashku dhe bënë një ekip. U nisën në Pekin. Përballë me ekipin kinez. Stadjumi nuk kishe ku të hidhje kokrrën e mollës. Nisi loja. Mbarojë loja. Kinezët e shpartalluan ekipin amerikan.
Kjo I dha “lëndë të parë” propongandës. Kina komunst shpartalloi imperializmin amerikan. Dacibaot- fletë rrufetë- pushtuan kombin…Kur gëzimi I fitores arriti në zenith, një aeropoplan “zbrazi nga barku” delegacionin amerikan me në krye Presidentin Nikson.
Me këtë rast zhargoni politik u pasurua me një term të ri: “Politika e Ping-pongut”. Bile –bile, sot më shumë nam ka politika që polli Ping-Pongu, se sa loja që luhet mbi tavolinë me dy raketa dhe një topth. Në kujtimet e Kisingerit, ka dy fakte që e zbukurojnë editorialin.
Së pari,amerikanët kërkonin zbutjen e tonit në gazetën e Partisë Komuniste: “Zhemizhibao”. Po si të bisedonin? Ekipi, përgatiti disa varjante me pyetje për Niksonin dhe kush mund të ishin përgjigjet e Mao Ce Dunit…Erdhi dita e takimit. Një sallë e madhe. Ngjyra e kuqe. Kudo. Kolltuqet e rënda. Perdet. Qilimat. E kuqja në kontrast me ngjyrën e verdhë të Kryetarit Mao. Me gotatat e çajit në duar, fjalën e mori Nikson:
-Nuk di a më lejohet, çinaitë ( I dashur) Mao. Kam një vërejtje për gazetën “Zhemizhibao”…
-Çështë kjo gazetë? Në Kinë botohet?…Nuk e kam lexuar?!
Ranë të gjitha skenarët alla amerikan. Fitoi varjanti alla Konfuc. Një bisedë e mbyllur…Pasi ngriti në dorë fillaxhnin e prodhuar nga porcelain I fisëm kinez, Niksoni “ngau” bisedën:
-Në se në vend të Kenedit, do të ishte vrarë Hrushovi, me siguri që bota do të ishte ndryshe?!
-Konfuci na mëson, se në politikë nuk ecet me në qoftë se,- tha Mao.- Por unë mendoj, në se do ishte vrarë Hrushovi, jam I sigurtë që greku milardier Onanis, nuk do ishte martuar me të venë e Hrushovit, siç bëri më Zhaklin Kened, të venë e Presidentit Kenedi…