Përshëndetje! Unë që po ju shkruaj quhem Violeta. Sot vendosa edhe unë të bëhem pjesë e gazetës me historinë, ose më mirë ta quaj, fatin tim të hidhur. Thonë se jetimi nuk ka kurrë fat në jetën e tij dhe po jua them unë që qenka e vërtetë. Prindërit më vdiqën të dy kur isha ende e vogël, në moshën shtatë vjeçare. Ata të dy u mbytën teksa kapërcenin një lumë. Shirat e rrëmbyeshëm të vjeshtës kishin bërë që lumi të vinte me rrëmbim dhe ata nuk mundën të dilnin të gjallë që andej. Më mirë të mos ju flas më shumë për këtë tragjedi, pasi do t’ju trishtoj që në fillim të saj. Ajo që dua t’ju them është fakti se jemi rritur me të keq, ku hanim dhe ku jo, ishim pesë fëmijë dhe ngelëm në mes të rrugës. Vëllai me motrën e madhe ishin ata që punonin më shumë për të na mbajtur gjallë. Vëllai na martoi të vogla, edhe mua, edhe motrën tjetër, me mendimin se te burri do të gjenim një jetë më të mirë, mirëpo ndodhi krejt e kundërta; aq vuajtje sa kisha kaluar për vdekjen e prindërve të mi nuk ishin asgjë në krahasim me ato që kalova më vonë në martesë. U martova në një fshat shumë të largët nga fshati im dhe ishte xhaxhai im ai që më bashkoi me bashkëshortin tim të sotëm.
Vetë Bujari, im shoq, më tregoi se kishte kaluar një krizë nervore pasi para një viti kishte dashur një vajzë nga i njëjti fshat dhe prindërit nuk e linin të martohej me të se kishin pretendime për vajzën. Ta paktën, siç më kishte treguar Bujari, të dy këta duheshin shumë dhe ai e kishte rrëmbyer e kishin jetuar një muaj bashkë. Më pas, vëllezërit e saj i kishin gjetur anën dhe e kishin rrëmbyer motrën e tyre e më vonë e kishin martuar në një qytet. E gjithë kjo ngjarje kishte ndikuar shumë në gjendjen psikologjike të Bujarit. Që prej asaj kohe, ai kishte filluar të pinte. Kur ishte në gjendje normale, ai ishte një njeri shumë i mirë, më donte dhe më përkrahte shumë. Mua me vinte keq për të gjithë atë histori që i kish ndodhur dhe i jepja të drejtë, se të ta rrëmbejnë njeriun që do nga krevati, nuk është gjë e lehtë. Bujari, përveçse kishte shpirt të mirë, ishte edhe shumë simpatik dhe unë kisha filluar ta doja shumë, edhe pse e kisha kuptuar se ai ëndërronte akoma gruan e parë. Këtë gjë ai ma shprehte kur ishte i dehur: “Ty të kam marrë vetëm për të më bërë fëmijë dhe të më lash e të më shpëlash”, më thoshte, por kur i dilte pija, më kërkonte të falur dhe gjërat qetësoheshin. Ai përpiqej ta harronte atë femër vetëm duke gjetur ngushëllim tek alkooli. Megjithatë, më mbante gjallë shpresa se ai do ta harronte atë vetëm kur ne të kishim një fëmijë. Kështu, ai do të ishte më i lumtur me mua.
Pas dy vitesh, erdhi në jetë fëmija ynë i parë, që ishte djalë dhe emrin ia vumë Kreshnik. Ai ishte arsyeja e vetme për të cilën unë jetoja, asgjë tjetër përveç tij nuk më ngrohte në këtë jetë. Punoja gjithë ditën në kooperativë që t’i krijoja një jetë sa më të mirë. Edhe Bujari e donte shumë, por prapë lindja e djalit nuk ndikoi që ai të hiqte dorë prej alkoolit, madje, sa më shumë kalonin vitet, aq më shumë kishte filluar ta shtonte dozën e pijes. Gjithashtu, kishte filluar të bëhej edhe i dhunshëm. Për hatrin e djalit, kisha filluar të duroja shumë prej tij, sharje, ofendime, të bërtitura, madje kish arritur deri aty sa edhe në sy të fëmijës më kishte gjuajtur me pëllëmbë, por nuk kisha ç’të bëja tjetër, më duhej t’i nënshtrohesha fatit se nuk kisha ku të shkoja. Në derën e prindërve kisha vetëm vëllanë, i cili ishte martuar dhe nuk mund t’u bëhesha barrë atyre. Im vëlla kishte marrë vesh për jetën e keqe që po bëja unë, por ishte i pafuqishëm për të bërë ndonjë gjë. Ai erdhi një herë dhe më mori bashkë me djalin, për të mos më kthyer më në familjen e burrit, por im shoq erdhi me lot në sy dhe më mori gjoja sikur ishte penduar. Kur ishte i papirë, i gjithë fshati e mbante në gojë për njeri të mirë, të ndershëm dhe punëtor, por kur pinte ama…
Kështu i ngrysja dhe i gdhija ditët, herë me gjumë, herë pa gjumë. Vitet kalonin dhe Bujari, kur pinte, bëhej akoma më i dhunshëm me mua. Kishim arritur deri në atë pikë saqë, kur ai pinte, unë detyrohesha bashkë me djalin të flija ose te komshinjtë, ose përjashta, vetëm që t’i shpëtoja dhunës së tij. Të gjithë dramën time e përjetoi edhe djali. Ai tmerrohej nga skenat që shikonte, madje qante e ulërinte kur i ati më dhunonte pa të drejtë. Eh, vetëm shpirti im e di se çfarë ka hequr, kur shikoja tim bir që frikësohej e qante për mua! Doja ta mbështillja në gji dhe të largoheshim prej asaj shtëpie ku jeta m’u kthye në ferr. Kur djali u bë pesë vjeç, unë kisha lindur edhe një vajzë. Pas shumë tentativash për ta hequr fëmijën, nuk munda, se në atë kohë nuk lejoheshin të tilla gjëra. Fatkeqësia ime në atë shtëpi arriti kulmin, kur djalit filloi t’i dilte gjak nga hunda. I dilte aq shumë saqë të tmerruar siç ishim, nuk dinim ç’të bënim. Shkuam në Tiranë për të bërë analizat dhe na thanë se djali kishte anemi. Na dhanë ilaçe për ta kuruar, por nuk kishte asnjë lloj përmirësimi. Në vizitën e dytë, na thanë se kishte leuçemi dhe do të shërohej, por prapë ai nuk kishte asnjë lloj përmirësimi. Në vizitën e tretë që bëmë po në Tiranë, doktori na tha se djali kish një sëmundje të pashërueshme në gjak dhe nuk e shpëtonin dot. Kur e mora vesh këtë, iu luta me gjithë shpirt Zotit që të ma linte djalin të jetonte. Ai ishte gjëja më e bukur dhe më e shtrenjtë që kisha në jetën time, por Zoti nuk më dëgjoi dhe, më një shtator, pikërisht ditën kur do të shkonte në klasën e parë, djali im iku nga kjo jetë. Nuk dija çfarë t’i qaja më parë atij djali që nuk i qeshi kurrë buza, që nuk iu gëzua asnjëherë babait të tij, që nuk u vesh dhe nuk u ushqye asnjëherë si fëmijët e tjerë…
Me ikjen e tij nga kjo jetë, pushova edhe unë së jetuari, lotët m’u thanë, nuk kisha më ndjenja; edhe dhuna që vazhdonte të ushtronte Bujari tek unë nuk kishte efektin e dikurshëm. E vetmja gjë që më mbante në jetë ishte vajza. Mundohesha të mos qaja në sytë e saj. Doja ta largoja nga dhembja ime. Vetëm komshinjtë ishin ata që më përkrahnin dhe më mbanin mendjen që të bëhesha e fortë për të përballuar jetën. Bujari, kur ishte në gjendje normale, qante shumë për ikjen e djalit. Edhe pse ai më rrihte, kur e shikoja në atë gjendje, unë mundohesha ta ngushëlloja. Ai e kuptonte dhe thoshte “për fajin tim iku nga kjo jetë”. Me vajzën ishte shumë i lidhur dhe, atë dashuri që nuk mundëm t’ia jepnim djalit, ne ia drejtuam vajzës. Bujari mori një kurë për alkoolin dhe me kalimin e viteve e la pijen, por jeta e tij u bë më e trishtueshme se e imja. Atë e brente shumë ndërgjegjja duke menduar se Kreshniku iku nga kjo jetë për fajin e tij. Të them të drejtën, edhe pse me vonesë, Bujari u ndërgjegjësua për atë çfarë më kishte bërë mua e djalit dhe, për ta shlyer sadopak atë gabim, si i thonë, u bë “qeni i punës”. Punonte gjithë ditën në kooperativë dhe në kohën kur kishte pushim, mblidhte lule medicinale. Më pas, ai emigroi në Greqi dhe ana jonë ekonomike e ajo sentimentale u përmirësua, por kur të vinë gjërat e këqija, apo të mira, populli thotë “hapu derën të hyjnë”. Edhe mua kështu më ndodhi. Para pesë vjetësh, në moshën 50 vjeçare, më vdiq vëllai i madh nga një tumor në kokë. Doja të qaja, por nuk qaja dot, lotët më ishin tharë gjatë gjithë këtyre viteve për djalin tim…
Prandaj ju thashë që në fillim të historisë se jetimi është njeriu më pa fat në këtë jetë. Jeta ime u mbush me vuajtje dhe lot e i vetmi ngushëllim është vajza ime e cila, sot është martuar dhe ka një djalë, emrin e të cilit edhe me dëshirën e të shoqit, ia vendosën Kreshnik…
