E ke vënë re….në rrugicen rrëzë shtëpisë zhurmën e jehones,tej…
Ajo rrugë nëpërkë e këmbëzbathurit me jelekun ngjyrë vjollcë,atje kalojë çdo mbrëmje.U endeshë në çdo mur e dritare në ato që dallohej që brënda…
Shtëpiza rri e heshtur në mes të përroit të rrjedhshëm,që s’bën zë as zhdërvjedh asgje.
E ke vënë rë tryezen mijëra fletë të shkruara,të hedhura,e të shënuara me rrëfenjen e udhërefyesit lakmitar i cili diç kërkon të zhvasi një botë aq të pasur tëndën….Atë shtëpi se di askush,e s’do t’a dinë asnjëhere.Në të njejtën kohë u hodhem pikërisht aty…aty që kurrkush nuk vinte për vizitë të shtunave,e shtuna kishte bukurinë e çplodhjes me diellin e plotë i cili binte aty ku shkruaja në tryezën e dashur.Tryeza ‘dashuri’,e quaja kështu sepse aty gjenden letrat e shkruara që ti nuk i ke lexuar kurrë…..asnjë ….dikur shkronjat valëviteshin shumë lart gjetke i rrembente era e tërbuar.
Në anën tjëtër përfundonin po aty ndiheshin aq të pambrojtura,i lagte rrëkeja e mbrëmjës vjeshtore së ftohtë….shkrimi aty e shprehja të gjithë mllefin dëshirën për të dashur…. Stilolapsi nuk pushon së shkruari shkruan vazhdimisht si ajo rrëkeja e cila s’ndalet kurrë..kushedi sa fleta u kanë mbushur aq paqesisht po përqafoj shkrimin e dashurisë sa dhe fleten e përfunduar po më inkurajon në shkrim.Rrëzë parvazit në dritare prej kohësh qëndron një pëllumb,pëllumbi i paqes.Ai është si lajmëtar i cili më psherëtin:”shkrimi po të çon të rruga e dashurisë….!” Perdet i lë gjysëm të hapura për arsye që të futet pakëz dritë në tryezën e shkrimit.I ndriçon tej dhe i sjell njëkohësisht të shpirti që kërkon rrugën e dashurisë…….! @ana
