Dikur luftërat skenoheshin ashtu siç ia kishte enda atij që mbante letrën dhe lapsin në dorë, ndërsa sot teknologjia nuk e lejon më diçka të tillë. Transmetimet e shumta, fotografitë dhe informacioni i pafund që shpërndahet në rrjetet sociale tregojnë çdo gjë që ndodh në çdo moment në çdo cep të botës.
Para 30 vitesh, me ndihmën e palëve të treta, Armenia pushtoi një pjesë të mirë të Azerbajxhanit. Atëherë nuk kishte kaq shumë shkrime dhe pamje nga ky pushtim, megjithatë krerët e botës së pakti nuk arritën “të mbulonin diellin me shoshë” e si të tillë pranuan edhe vrasje masive, ashtu si masakra Hoxhali. OKB-ja po ashtu nuk e pranoi pushtimin armen dhe trojet i quajti azere. U ngritën grupe dhe nisën negociatat për tërheqjen e armenëve nga këto vende. Ndërsa armenët e ndihmuar nga të tjerët ishin vendosur tashmë dhe as që kishin ndërmend të lëviznin nga aty. Politikat asimiluese dhe sulmuese ndaj popullit vendas zgjatën dhjetëra vite deri në ditët e sotme kur lufta rinisi përsëri.
Ndërkohë Azerbajxhani investoi fort në fushën e ushtrisë dhe ia arriti të thellojë edhe më shumë hendekun e diferencës me Armeninë. E kur këta të fundit nisën përsëri sulmet provokuese drejt civilëve azerë disa ditë më parë, shkaktuan zemërim të ashpër tek Azerbajxhani, i cili nisi një ofensivë tashmë për të shpëtuar me forcat e tij territoret azere të pushtuar 30 vite më parë.
Po cila ishte arsyeja që armenët sulmuan? E ajo që është më e rëndësishmja: Përse pikërisht tani?
Kryeministri armen, Nikol Pashinyan, i cili erdhi në pushtet me pretendime të mëdha dhe me anë të një revolucioni, kohët e fundit e kishte humbur madhështinë e premtimeve boshe. Duke parë që pushteti i tij, i marrë gjoja “gjunjë më gjunjë me popullin”, po shkonte drejt fundit, synoi të përdorë sulmet ndaj civilëve armenë të pafajshëm për të ndezur shkëndijën e një lufte, patjetër duke menduar se fuqitë e mëdha do të ishin pranë tij ashtu sikur ishin 30 vite më parë…
Por këtë herë sopata i hasi në gurë… Ushtria armene u përball me një kundërshtim të ashpër dhe të papritur. E gjendur në këtë situatë armenët nuk kursyen as civilët. Fidan Gurbanova dhe Shehrijar Gurbanova, të dy nxënës të shkollës nëntëvjeçare në Nafaltan, ishin vetëm dy nga dhjetëra fëmijë kurbanë të pafajshëm të sulmeve të tyre barbare.
Siç e thamë dhe më lart: Asgjë nuk është më si më parë. As Azerbajxhani nuk është më ai që ishte dikur, e as media nuk është më ajo që ishte asokohe… Sulmet ndaj civilëve, pazareve, shkollave dhe vendeve strategjike si tubacionet e naftësjellësve drejt Europës, tregojnë qartë se “kryqëzatat e barbarëve armenë ndaj civilëve muslimanë azerë”, rezultuan të pasuksesshme. Pashinyan tashmë çdo ditë telefonon nga një lider botëror për ti kërkuar ndihmë, por Azerbajxhani edhe se nuk përfillet nga republikat turke, duket qartë se me ndihmën shpirtërore të Turqisë është i gatshëm të përmbushë ëndrrën e çdo banori në Karabagun Malor, atë të çlirimit nga armenët.
Fakti që Armenia është në një situatë të vështirë ekonomike është pikërisht edhe shkaku i nxitjes dhe provokimit të kësaj lufte që tashmë vazhdon prej disa ditësh. Pse jo, provokimi i një përplasjeje mes Turqisë, Rusisë dhe Iranit mund të jetë një tjetër synim i Jerevanit. Madje për të realizuar këtë nuk kanë kursyer as marrjen e ndihmës nga organizata terroriste PKK. Paçka se kjo është një temë që duhet të trajtohet në veçanti dhe në të cilën duhet të shpalosim se si Armenia po përdor mercenarët e organizatave terroriste dhe marrëdhëniet dypalëshe mes tyre për të vrarë civilë të pafajshëm azerë, mund të themi shkurt dhe prerë se i gjithë konflikti i armatosur mes Azerbajxhanit dhe Armenisë nuk nisi për arsye tjetër veçse ambicies dhe dëshirës së zjarrtë të Pashinyan për të mbajtur me çdo kusht pushtetin në dorë, duke marrë parasysh cenimin dhe shkeljen me këmbë të çdo të drejte njerëzore dhe pse jo, duke mos respektuar asnjë rregull të luftës pasi në vetëm pak ditë të konfliktit është bërë shkak për vdekjen e mjaft civilëve azerë të pafajshëm dhe të paarmatosur, duke përfshirë dhe fëmijë.
