VDEKJA JOTE NA TRONDITI?!
(Kushtuar simotrës sime, kunatës, Majlinda Molishti)
Ah!… Si mund të shkruaj në këto çaste?!
Jam si e mpirë, jo, s’dua ta besoj…
Zemra, shpirti, lotët, më morën logjikën,
E kam humbur fillin…
Pse ky lajm kaq i rëndë, tepër i hidhur!…
Si rrufe më erdhi, shpirtin më dërrmoi.
Pse nuk njeh, as frikën?!
Deri në kockë, jam helmuar.
Për simotrën time, zemër-përvëluar.
Ah! Sa keq, moj motër!
Për ty ëndrronim, shërim të shpejtë.
Për ty ëndrronim, takime dhe gëzime.
Vëllain, Gonin që, aq shumë e doje,
E, të donte, peng të kishte prore, në kujtimet e veta…
Ah! Të donte, më shumë sesa duhet jeta….
E godite si plumbi, e plagose tërë jetën,
Çdo gjë rreth nesh, zien jetë-vrazhdësi…
Për ty lotët, nuk do të shterojnë,
Për ne kjo verë-dimër, u kthye në errësi!
Ah! Tokës iu drodhën gjymtyrët,
Diellit, keq i iku shkëlqimi,
Qiellit, iu vra e bukura kaltërsia,
Det Joni, gjëmoi nga stuhi-mërzia.
Mua ndihem keq, më rrëmbeu botë e tjetërsuar.
Një pjesë të ndjenjave shpirtërore,
Ty moj e vuajtuara shenjëtore, me vete na i more…
Me pjesën tjetër, mbetëm të përvëluar.
Sot e lava unazën me lot, bashkë me këtë elegji.
Jo! S’po gjej ngushëllim tjetër në dhe të huaj,
Larg jush këtu në vetmi, as hidhërimet…
Bashkë, s´po i përjetojmë, kjo qenka mbifatkeqësi.
Jam e kryqëzuar!…
E shtrëngoj fort një fotografi, në duart e mia,
Vërdallë, më vinë kujtimet e vala,
E mbaj mend, të bukur si një kartolinë.
E, ty moj motër, me engjëjt je bashkuar.
Do t´na mungosh tmerrsisht, përjetësisht.
Ty, përjetë s´kemi, për të harruar.
Do të ruajmë kujtimet, të ëmbëla njerëzisht.
- 7. 2020
PËR TY NËNË!
Për ty nënë, që ende jeton larg dhe afër meje!
Për ty nënë, miliona trëndafila janë pak,
Miliona puthje e përqafime, shkreptima hareje,
Të qetësojmë zemrat, që na digjen flakë!
Ëndrrimet më pushtojnë, fluturoj hapësirave qiellore.
Paprimtas dritat më ofrojnë, mjegullat më largojnë.
Dua të vi pranë teje, ditë e natë,-prore…
Vallë, kur do vinë valët jetësore, pranë të na bashkojnë.
Kur zgjohem, mërzia më pushton, shpërthej në lot,
Dashuria e pa fund, që kam për ty moj nënë,
Me mijëra ëndrra dashurie, vërtetësinë nuk e pasqyrojnë…
Ah! Moj dashuri në largësi-afri, më ndihmo?!
E përhumbur, e palumtur nga ëndrrat mëngjesore,
E zhytur, në thellimet-agimet e mëngjezit,
E trishtuar nga ëndrrat e trazuara të natës.
I lutem zotit, o zot më ndihmo?!
Dua të shkruaj dy fjalë, me zjar me mallë,
Për nënën time të dashur!…
Ty shkruaj dy fjalë, t´i dëshmoj si po digjem,
Pakufishëm, larg teje zemërplasur!
JO! Nuk ka fjalë, s´ka krahasime, e hidhur jeta ime.
Kur e kujtoj si më tha, kur përkohësisht u ndamë:
Ah, e mjera unë!… Vetmia po më rëndon!…
Mos jam përsëri në ëndërr, në trazime?!?!
Jo, jo, s´jam në ëndrrime!…
Ajo ka zënë ka zënë vend, kurdoherë,
Thellë në shpirtin, zemrën, mendjen time,
Jam në realitetin me dëshpërime.
Ajo, ngado që shkoj e ngado që vi,
Në ç’do kohë më drejton, pa gabime…
O sikur ta dëgjoja kurdoherë,
Kur merrja dhe kur marr vendime.
Oh, oh, sa kënaqësi!….
Mendimet rrjedhin, rrjedhin,
Si ujëvarat me miliona burime,
Të Tetorit të kuq, me ty pata qafime!…
Ty, nënë më hape derën,
E, furishëm më rrëmbeve,
Në gjoksin tënd të ngrohtë…
Me shpirtë,-bardhësi, e hape atmosferën…
Oh! Kjo lumturi e pakufi…
Dashuri zemre, s´ka vend për shpjegim….
Veç mund të quhet, tej, tej kënaqësi,
E thellë e gjerë, e pambarim!
Të heshtura, nga gjoksi yt i ngrohtë,
Rrëshqiten lotët, në faqet tona,
Kur nga buzët e tua nënë, belbëzoi fjala,
Të dua në shpirt! Rënkoi zemra jote, mos ik më!
Miljona buzëqeshje rreze diellore,
Shpërthyen në buzët tona,
Lumturi, gëzime, dashuri,
Pastërti zemash, u mblodhën tok.
Ah! Ditët ikën vetëtimë , koha kaloi!…
Ndarja, përsëri, keq na përvëloi.
Ikja ime atë mëngjes, me ngrica,
Qe një ditë e errët e trazuar…
Më rrëmbeve, me përqafime
Në vesh më pëshpërite e përlotur…
Mos ik! Botës nuk i vjen fundi!
Vallë, a do më takosh përsëri?!
Shpërthyen! Mallëngjimi, trishtimi dhimbja,
Një tërmet i fuqishëm, zemrat tona i tundi.
Ah, ah, mor kurbet i mallkuar…
Përse më merr vajzën nga duart?!
Përse? Në jetë, ku paskam mëkatuar?!
Përse në pleqëri të thellë, jam kaq e vetmuar?!
S`më lë të shoh fëmijët, të çamallem me nipërit,
T´i shtërngojë në gji, t´i përkëdhelë me duar,
Për ne kjo është jetë zezone, me katrahura, rrebeshe…
Deri kur, mos qoftë e pambaruar, more i mallkuar!
Ah! Sikur të isha, vetëm unë kështu kërcure,
Po me dinakëri, shumë zemra nënash,
I ke helmuar, kazane pelimesh iu ke ofruar,
Shpirtërat ua more, pasi i ke sakatuar.
Ato ikën, me një amanet të pa realizuar,
Amanetin e të parëve, në vend duhet çuar!…
Për një Shqipëri të ribashkuar, jetën njerëzisht,
Jetën shqiptarisht, bashkë duam për ta gëzuar!
QORTIME?!
Nuk e di, çfarë po ndodh me mua?!
Vallë, në ëndërr jam, o në realitet,
Sa herë më qorton, ty mua?!
Aq më shumë, të të vlersoj në jetë.
Je shpirti im binjak, deri dje s´arrija të di,
Ah, ah! -Mos vallë je shpirt-babai im?!!!
Mëndjen vras, shumë po vuaj nga kjo befasi,
Veç teje nuk më do, askush në botë me njerëzi.
Përse, nuk marr asnjë përgjigje?!!!
Në këtë errësirë dimërore, që e ka mbuluar dhenë,
Me penë në dorë mendohem, si pishë po digjem,
Vallë, kjo që më mundon, mos është hije e rremë?!
Sot, në botën e gënjeshtrave jetojmë,
Kjo, mua tmerrsisht më frikëson?!!!
S´dua ta besoj…, është veç keqkuptim,
Në mendime trishtime, pse më shqetëson?!
Dua, që tani të hidhem në vegime hareje,
Jeta është e shkurtë, kjo tragjike-katrahurë,
Shpirtin binjak, e dua pranë meje,
Babai engjëlli im më la, s´e qafoj dot si dikur.
Dua tani të mbyllë sytë, si engjëlleshë,
Në ëndërra hareje, t´i hapi krahët…
Shpirtin binjak, përkrah ta kem,
Të fluturojmë, bashkë me shqiponjat….
E duam, ajrin e qiellit kaltrosh shqiptar pa re,
Atje me rreze diellore, në detin Jon, të pushojmë.
Pranë lulëkuqeve, mbi një gur buzë Jonit atje…
Larg, shumë larg, s’ mund të jemi ne, nuk gëzojmë.
Larg, shumë larg, në kohën peline,
S’ mund të rrojmë, as të vdesim,
Larg teje, o det-jetë, stuhi në Jon,
Duam të jemi pranë teje, moj Shqipëria ime.
