JETA STUHI NA BASHKOI?!
E heshtur mbushem plot vrer…
I thashë shpirtit, mos u lëndo!
I thashë zemrës, mos u dorëzo?!
I thashë vetes, stoike qëndro?!
E, si mund të qëndroja pa ju?!
Stuhive jetësore, shumë ishit përpalsur,
Derisa iu gjeta juve, që pas maleve,’
Ju degëdisi si mos më keq jeta.
Si nënë e alarmuar e papërmbajtur,
E cila, në dallgë deti me stuhi…
I kërkon, dy foshnje të humbura.
Duke lebeditur, duke qajtur!…
Ah! Shkëmbin, për ju do ta çaja,
T’ju përqafoja me mallë,
Bashkë me ju, në jetë,
Aromat tuaja, t´ua ndjeja duke u çmallë,
Valët e stuhive jetësore,
Si dallgët detare, që na përplasën,
Si nositja, do të shpërtheja,
Horizonteve jetësore, të ngadhnjeja.
Ne, pambarim me përkushtime,
Në gëzime, shqetësime, sakrifica, me çortime,
Ditë-netëve, ndër vite pranë njëra-tjetrës…
Mbijetuam me dashuri, ju devotshmëria ime!…
Oh! Me sa kënaqësi dhe dëshirë,
Do t´ju mbështillja si lulet në gjoksin tim,
me ledhatime!
Ju jeni vaji, ju jeni kënga,
Jeni, më shumë, krenaria,
Kur po më gërryen mërgimi,
Në këto vite të rënda…
Ju, më zbukuronit, më zgjatonit,
jetën, me buzëqeshje, me përqafime.
Me ato shikime të zjarrta, si dy yllka drite.
Dashuria njerëzore, nuk matet me kandare,
Oh! Matet me zemrat bujare, në gjeografinë botërore.
Ju dua shumë, tani, shpirtërisht po vuaj!
Largësia e mallkuar, po na ndanë?!…
Engjëlloret e mia, dashuria, përjetë na bashkon,
Shpitërisht ju kam pranë e pranë.
Rreze e fuqishme diellore na mbanë.
3 Korrik, 2020
SHKËLQIM NË KËRKIM!
E kërkoja, e kërkoja, e kërkoja,
O sa shumë, e kërkoja si e marrë!
Atë yll drite, që prej shekujsh s’e kisha parë?!
Papritur, dridhjet pushtuan kraharorin
tim.
Vallë, në ëndërr jam, apo në
thellim-mendim!?!?
Nga ky zgjim, diellor ngashërim!?
Dy shpirtëra, si dy lule të pastra,
të ftohura nga vesa e Tetorit!
Që pushojnë të “heshtura”…,
Pranë e pranë, njera tjetrës?!
Dikur, lumturinë koha ua mori.
Disi shokuese, e pakuptueshme, e valë….
Një tërmet, ”tronditje…”, i zgjoi petalet,
Vërshuan, u realizuan idealet!….
Vite të fshikulluara idhshëm,
Nga kamxhikët e kohës, të lënduar,
Të plagosura, mërgimtarët e jetës!
Miliona rreze ngrohtësie,
Në tokën arbërore rrodhën,
Nga burimet e thella shpirtërore,
Si dy zoq të trembur,
U shfaqën në horizonte!..
Dy buzëqeshje u drodhën,
Në buzët tona?!?!
Të lumtur u përqafuam.
E vijat e ballit, tinëzisht dëshmuan….
Tmerrësisht, ishim plakur!..
Ecëm në sheshet, dalëngadalë.
E, lumturinë e befasishme e shijuam.
Bisedën e këndshme miqësore,
Si valë deti, vazhduam!…
Triumfuam, mbi kohën mizore,
E shkelëm mërzinë!….
Ecëm përpara, ngadhnjimtarë,
Me buzëqeshje, u ndamë krenarë.
PSE HARROHEN?!!!
Mendoj, mendoj, mendoj,
Mbështetur keq pas murit,
Me zemrën e vrarë, me trupin që më dridhet,
Lotët s´i përmbajë dot, gurgullojnë?!…
Nga dritarja, hedh vështrimet,
Plot trazime, dua të qetësohem ca?!…
Më tronditë errësira, në këtë natë,
Të ftohtë, të gjatë me trishtim.
I lë yjet lart në qiell, tek e tuk,
Heshtur, heshtur, pranë tryezës afrohem,
Duart më dridhen, lapsin s´e komandoj,
Në flet dot, me botën revoltohem,
Eh, eh! Ç´janë, këto vargje
të lënduara sonte?!
Lapsin dhe letrën i ngjeshi,
Si armët në fushëbetejë.
Këtu pranë meje, e shoh kanarinën,
Disi e trembur më vështron.
Të lutem, mos ke frikë,
Me ty, dhimbjen dua të ndajë.
As në këtë natë, të rëndë për nder,
Jo, nuk e dua, pesimizmin e pa shpresë?!
Të bashkoj përpjekjet e mia, me lutjet tua,
çelik në qëndresë.
Dua të hapi zemrën time,
Në krahët e mi të fluturosh,
Të mbajë në duar, si nëna fëmijën.
E dua buzëqeshjen tënde, dua të na lumturosh?!
Unë të jap dashuri, ty më jep të ëmbël bekimin.
Të iki nga kurbeti mallkuar, t´ ju mbajë në prehër,
Gjithë bilbilat e kanarinat, fëmijët në nevojë,
Me duar, me dashuri si me jorganet t´u mbulojë!
Stacioni im i parë, për Edjonin tonë të dashur,
Ah, ah, sa dëshirë kam, kam mallë për ta takuar.
Ta përqafoja fort e fort, pranë vetes,
Si një bilbil, bukuroshin ta ofroja.
Të tunden, të gëzohen, të qetësohen,
Malli, shpresa, dashuria,
Të flasim me gjuhën e shpirtit,
Të mbështes kokën tek ty.
Dua të vijë atje, ku e ka burimin lumturia.
Përse, këta fëmijë harrohen vallë,
Fetarët dhe pushtetarët, pse harrojnë,
S´e ç’është vuajtja e një nëne, me fëmijët në nevojë?!
Pse s´ kuptojnë, s´e ç’është dashuria..
S´e ç’ është dhimbshuria e një nëne,
Që vuan e drejtësi nuk gjen dot,
Troket, troket, e troket kot, në çdo portë.
Padrejtësi, me të sotmen, shumë pasiguri,
Për të nesërmen, për këta fëmijë, të dërrmuar,
Pa shtet, e pa zot, të humbur pa ndihmat,
Ah më e keqe se korona virusi je, o fatkerqësi?!
O Zot! O Zot! Kam besim vetëm tek ti,
Në këto vite të zymta, në këto vite dyshimta?!…
Të lutem! Ndihmoje botën e fëmijëve të dobësuar,
Të gjithë fëmijët e kopshteve, me aftësi të kufizuara.
Jam nënë, rëndë lëndohem, shqetësohem?!….
Këtë plagë të thellë prindërore-njerëzore,
Që, s´po shërohet ndër mote, anë kësaj bote,
E ndiej në shpirt, e s’e duroj dot!…
URIMI ZJARMIE!
(Kushtuar bashkëshortit tim Agronit, me rastin e ditëlindjes)
Ty, t´i fali këto vargje, si dritë kurorë,
T´i shtrëngojë fort, nga dashuria të mbërthejnë,
Si asnjëjherë tjetër, të urojmë edhe 100 vite,
Vullnetet bashkëshortore, prore të shkëlqejnë!
Lumturi familjare, mbarësi krenari shqiptare,
Shëndet, dashuri paçim bashkë gjithë jetën,
Shëndeti dhe dashuria, janë vetë lumturia,
Sinqeriteti, besnikëria, kohën e bëjnë krenare.
Për mua kënaqësi, lartësi qiellore do të ishte,
Me zemër, të të falja respektin dhe dashurinë,
Shpirti të ndizej zjar, nga vargjet e mia flakërishte,
Asgjë në botë për mua, më kuptim s´do të kishte.
Dhe, në këtë zjar të madh drite,
Të rritej Olsi, të piqej martesa,
Mbaj mend, dikur ishim të rinj,
Flisnim për poezinë, qe besa…
Në atë dhomë të heshtur, me flakadan
Ah! Pse s´e kam shkruar, në letrat e mia,
Atëbotë, e kam menduar, pa të thënë,
Ty ishe përballimi, përmallimi, si vet poezia.
Dëshiroja të flisja, mbi poezitë rinore, hyjnore,
E, ty më vështroje, i habitur shprehje habinë,
Më thoshe, pse gjithë këto lot për poezinë?!
Harroje, që dashurinë tonë, ashtu e kam vaditur…
Ishte për ty kjo, një ekuacion i pazgjidhur,
Thonë, që poetët rrënjët i kanë në ndjenja,
Ndoshta s´e dije që, shpirti im si me ty, me poezinë qe lidhur!
Si lulediellore, si kaltërsi qiellore, rriten dhe nuk vyshken prore!
Lule tulipane nën dhe, duken se, vdesin dimrave,
Oh! Pranverave rilidin, ato rinore përsëri,
Tani, sikur ty vargjet i ledhatoj, ca e vonuar,
Me frymëzim, përkëdhelje, ngrohtësi,
Mendoj, jo kjo dashuri s´ka përfunduar…
Epo, kështu, si për mbarë njerëzimin,
Për ne i dashur, dhurata i paska jeta…
Me dallgë të fuqishme, herë me dallgë të qeta.
Gjithnjë me synime përparimi, kemi shpëtimin…
Më lejo të të rrëmbejë me afsh, dua të japë një qafim…
Ty dhe Olsi për mua jeni gjithësia, jeni lumturia.
Jeni vaji dhe kënga, jeni forca pendimi…
Në këto vite të rënda, që po na i sjellë i keqi mërgimi.
Mbi gjithçka në botë, sot dua të realizohet yni urimi.
7 Korrik, 2020
