PSE KËSHTU?!
Besova se, papritur ndodhi mrekullia,
Po ndodhë diçka e bukur, sa vet çiltëria…
Këtë dhuratë sot, zor ta fitojë njerëzia,
Vallë, mos u mashtrova nga shpresat e mia?!
Besova s’e dhimbjet e thella të jetës,
Ato, do të shëroheshin nga sinqeriteti juaj.
Është dhimbje vërtet, kur merr goditje atje ku se pret,
Nga një mike e veçantë, të të shuhen ëndĕrrat si qiri në duar.
Unë trishtohem, pse ndodhi kështu, s’dua të pajtohem.
Nuk mund të ndryshoj “globin”, as spiralet e mashtrimeve,
Nga lajkat e dështimeve, në marrëzitë apo hilet tua.
Kot se jam e sinqertë e pastër si loti, edhe po të dua…
Fjalën e dhamë dikur, dhimbjet tona t’i groposnim dikund,
Humnerave o në valët e detit idhnak; tani të gjitha dhimbjet e botës.
Në këtë natë me stuhi përjetimesh, uroj të jenë veç stralle keqkuptimesh,
në hapësirat e pafund të kohës.
Eh! Mbi ne shqetësimet u trazuan, si peshkaqenët vërshuan
drejt nesh, na sulmuan.
U mundova, jo rrebeshet tua s´i ndala dot?!…
Mendoja, është e kot që, zemrën time të pastër dhe sublime,
Të më kuptojë kush tjetër, mikja ime e vjetër.
Besomëni, po ndeshem me dhimbjet, si nga lindja e dështuar lehonë,
Përsëri mbetem si gjithmonë fortesë me qëndresë.
Ah! Shpirtërore binjakja, s’do t´më gjej dot,
Askund në botë, as në amshim, herët as vonë…
Ty moj mike-anemike, mos u trishto nga vargjet tehe thike,
As nga vitet e rinisë, që s´i shijuam siç dëshiruam ngahera…
Edhe pse muret e shpirtit tim kala, m’i rrëzove si dikur,
Ne të dyja, nuk meritojmë vuajtje të tjera.
Unë dhe mundem të të falë, sepse kemi një të lartë ideal.
14.6.2020
NDALONI NGA PRAPËSITË TUAJA?!!
(Klasës politike, “demokratike”)
Se, ç´më vjen mendja, furtunë vërdallë,
Prapësitë tuaja, s´ numërohen dot.
Jeni të mjerë, o të përdalë mendje-dhallë,
Të pacipë, pa ideal kombëtar, jeni skllotë.
Ju, pamëshirë e lënduat Nënën Shqipëri!
E plagosët, e syrgjynosët, si askush tjetër.
Vallë, mos nuk jeni gjaku i saj, o derëzinjë?!
Vras mendjen, kur hedh vargjet në letër.
Trupi më dridhet, si purteka në errësirë,
Jo, jo nuk kam asnjë pikë gjumë!
Si të flë e qetë, moj Nënë e mirë?!!
Kur të shoh ty, me halle shumë…
Moj fisnikja ime, s´lotoj për ty në heshtje.
Si plumb më godet padrejtësia, Ty pse po vuan.
Mbushem me dëshprime, plagë e dhimbje,
Pse zvarritesh, nga mërzia po plakem në dhe të huaj…
Vallë, ku janë trimat e parë si dikur në histori,
Me trimëri e dituri, fuqishëm të të japin dorën,
Ty, moj e bekuar, e vjedhur, e cfilitur, e trazuar,
Moj Nënës Shqipëri, ta përdhosën, ta njollosën fitoren?!!!
Mendohem, mendohem, mendohem!
Pëshpëris me vete, kërkoj një shteg mali,
Kërkoj të ndizet, një dritë migjeniane ideali,
Për nënën, vëllezërit, motrat, dëshpërohem.
E hap RTVSH-re, disi të gjejë kurajë, po çfarë?!
Po ç´ dëgjoj nga gojët tuaja, o politikanë sharlatanë,
Që pretendoni, atdheun ta shpëtoni udhëheqës, deputetë;
Shpërthejnë marrëzira dhe turpe nga ju, kështu mbani shtet?!
Akuzoheni ndër vite, për turpe, krime,
Vallë, a kështu do të drejtoni këtë shoqëri?
Akuzoheni ndër vite, madje për tradhëti:
Armiqve ju falët tokë e det, ju o derëzinj…
“Keni forca, keni unitet”, të mbroni shtet?!
Mbetem e shtangur, me trup e zemër ngrirë,
Sa të pacipë ishit dhe jeni, gjak hipokritësh,
Shpirtërat të shitur i keni, nëpër botë,
Si ta marrë veten, tepër vështirë?!….
Atdheu, i sunduar egërsisht prej banditësh.
Mbahu, moj Nënë Shqipëri,
Në rrebeshe, mos u dorëzo,
Së shpejti do të vi tek ty, do të punoj,
Në kraharorin tënd të ngrohtë, më përqafo!
Nënë moj, dua të marr dhimbjen tënde sublime,
O fisnikja ime e papërkulur, moj trime!
Dua t´i marr plagët e t’ua, në ndeshje!…
Të marr mërzinë,-protestën me zgjime…
Nuk të dua, të vetëmbytem në heshtje!…
Jo! Nuk jam e lumtur, pa buzëqeshjet tua!
Ne të gjithë vëllezërit e motrat, si një trup,
Duam të jemi me ty, ngado të
bashkuar.
Po punojmë përbesë, ndaj më forcon kjo shpresë.
Ora e fitores do të vijë, duro moj e uruar edhe pak,
Bukëshkalët dhe bukëshkalat, derëzinjtë dhe derëzezat,
Populli shumë gjatë i duroi, gjithçka doli nga kontrolli…
Dora e tij e fuqishme, mesiguri një ditë do të marr hak.
19.06.2020.
SOT ËSHTË DITA JOTE!
(Poemë elegjiake, kushtuar babit tim të paharruar)
Sot me rastin e ditëlindjes!
I shtrenjti im baba!
Përjetë, i paharruar!
Sot, është ditëlindja jote,
Kurrë i perënduar!
Është edhe dita jonë,
Ty në botën e amshuar!
Sot, më duket më erdhe,po
më përqafon!…
Vajza jote e dashur,
Kurrë nuk të harron!
Babai im i dashur,
i sprovuar në stuhi.
O sa shumë, duheshim ne të dy.
Na mësove, të duam atdheun
Të jemi të pathyeshëm kurdoherë,
Jo vetëm me fjalë….
Por, me devotshmëri!
Do të kujtoj , sa të jem gjallë,
O bir i denjë, trim i malësisë,
Me yllin e kuq krenar,
Që e kishe në ballë,
Për Luftën Çlirimtare,
Me plagët kulluese në trup,
Breznitë, do t’i shndrit,
kurdoherë,dielli i lirisë.
Shekujve do t’i ngrohë
Zemrat e rinisë!
Ty, nderin, ia rrite atdheut.
Moj hënë e dashur,
Që botën e ndriçon,
Si nënë e mirë, a po më dëfton?!
Shpirti i babait, a po më
ndjen?!
Me sytë e tij, a po më vështron?!
O baba!
Pa ty, më duket jeta pelin,
Ndihem fort e vetmuar,
Prej kohësh, ty baba,
Me vëllezërit- shokë ëngjëj ,
Prej vitesh je bashkuar,
Ty, tani nuk të kam pranë.
Ah! Zemra ime në thellësi të
shpirtit, kurdoherë të mbanë!
Je në shpirtin tim,
Në ëndërr, më vjen papritur,
Pa ty kjo botë, më duket e
zbrazët, krejt pa kuptim.
Ah sa keq!
kur zgjohem, sikur jam
rrënuar…
Jam, si mos më keq,
Jam e tronditur!….
Sytë e mi njomen, duke lotuar
Për ty vuajtja, gjithnjë, vjen duke u
shtuar.
Në mëndjen time, je i skalitur hero!
Kujtimet më të bukura, të paharruara,
i ruaj në zemrën time i shtrenjti baba.
21.06.2020
