Më mungon e dashur, si gjithmonë, por sot është më e vështirë se ditë të tjera, sepse deti ka kenduar per mua, e kenga ishte ajo e jetes sone sebashku. Me duket se te kam kenduar, nderkohe qe shkruaj kete leter, e ndiej parfumin e luleve nder fusha, qe gjithmone me kane kujtuar Ty. Tashme keto gjera me lënë indiferent. Vizitat e tua jane bere teper te rralla, e disa here kam dyshimin se pjesa me e rendesishme e imja, po me rreshqet lehtazi larg edhe perse une sfrocohem. Naten kur jam vetem, te therras… e gjithmone dhimbja ime arrin kulmin. Ti mundesh akoma te gjesh menyren per tu rikthyer tek une. Mbreme naten te kam pare ne enderr… Ishe ne breg te detit…. era fershellekte mes flokeve te tu, e ne sy kishe ende ndriçimin e perendimit te diellit… Mbetem i mahnitur duke te shikuar mbeshtetur ne gur. Sa e bukur je, nje bukuri qe s’e kam gjetur ne asnje femer tjeter. Ngadale eci drejt teje dhe kur me ne fund kthen veshtrimin e me shikon, kuptoj qe edhe te tjeret ishin mahnitur e po te shikonin. E njeh? pershperisnin ziliqar, e nderkohe qe ti me buzeqesh, pergjigjem me pastertine e te vertetes: Po e njoh, është Jeta ime…