Pse s’po kupton zemra ime qe ti s’më do që ti më urren e më mallkon pse s’po të perjashton zemra ime. Ty pse nga endrrat nuk më del pse me lendove aq shumë pse më le në rruge pse e ben ate zemer gure e s’me flet me e s’me degjon e vec me braktise a e di qe kam gabuar. E di qe zemra jote dhimbjet që une dikur ja dhurova nuk i ka merituar e di qe lotin ne sy nuk e pate merituar por te betohem se kam ndryshuar, ma jep edhe nje mundesi ta tregoj se kam ndryshuar po ti s’po me dëgjon e vec jeten tende po jeton. Mua me thua se tani e ke kuptuar çfarë është dashuria tani e ke kuptuar çfarë është jeta, tani e ke kuptuar çfarë është gezimi, çfarë është lumturia po pse mua këto sdo te mi dhurosh. Te lutem eja perseri eja tek unë e jeten ma shijo me bukurin tende me zemren tende me buzeqeshjen tende. Kur ty te kam takuar asgje ne kete jete s’kam kuptuar. Ti te gjitha mi mesove ti më bëre mua te jem e lumtur ti me bere mua njeri ti me dhurove shpresa në jete ti keto gjera mi fale po tani keto me s’me intersojn se ty të kam humbur pergithmonë. Ti më thua qe te mos vuai se kot e kam se kot po derdhe lot se kot të dashuroj se kot te trokas prap se kot me ty flas ndoshta te gjitha jane te kota ama prape unë do ti bej se ndryshe unë do te cmendem kur e di qe vetë kam gabuar qe ti tani je larg e di qe kete gabim kurrë vetes nuk do t’ja fale vec per kete gabim jeta më është ber e pa jetuar, jeta me eshte ber nje tmerr i zi. Ti me ke lenduar mua 100 here e 10000 plage mi ke dhuruar po prap une te dua e te pres se vec per ty unë do te vdes.
Nuk e di nëqoftëse do shkruaj më per ty zemer jo se nuk dua se po vdes nga deshira per te pasur pranë, po vdes per ato fjalet e tua per ate fytyren tënde që nuk ngopesha duke te parë qe nuk lodhesha kur duke pershkruar egzistencen tende. Po nuk kam më forcë zemra ime qe diten qe te humba ty humba veten time kam frikë te bjeri nata se me torturojnë mendimet imazhi jot nuk me hiqet nga mendja dhe nuk mundem ti mbyll dot sytë. Dhe kam aq shumë deshire të të shkruaj por nuk mundem dot pas fjalve qe u thanë jam i sigurt qe mund ta mbuloj dhimbjen e shpirtit. Po i kërkoj Zotit vetem te mund te me jepte nje maskë mos te me dukeshin sytë qe me jane bërë plagë nuk e di si do na mbaj te dyve ky qytet. Nuk e di si do ti shmangem shikimit tend kur po vdes nga deshira per te parë per te shtrenguar ne gjoksin tim nuk di me asgje di vetem qe po cmendem nga mungesa jote. Të kam shum zemer me shum se cdo gje ne botë. A+M.
E urrej këtë shi qe bie, e urrej me tërë forcen e shpirtit sepse ky shi më bën te qaj edhe pse s’dua. Ky shi më kujton atë dit kur të takova per te fundit herë. Atë ditë ku per here te fundit ndjeva perqafimin tend shijen e buzeve të tua. Ky shi më kujton diten ku bota per ne ndaloj së egzistuari ishim vetëm un e ti duke i pershperitur njeri-tjetrit fjalet se nuk donim qe ajo ditë te mbaronte. Ajo gote vere më dehu atë ditë bashkë me shijen e buzeve të tua por nuk e dhashë veten sdoja të të merzisja. Ky shi i mallkuar godet me forcë muret e zemres time. Dhe sonte jam e dehur majmuni im por jo nga puthjet e tua por nga dhimbja q shkakton mungesa jote… E kjo dhimbje behet më e rëndë kur e di se me në këtë këtë botë te pakuptimtë nuk do të jem më kurrë me ty… Më mungon, dua ti uleras kësaj nate por e kote ajo do të më sjell shiun e do të ma bejë më të madhe dhimbjen…