Ndjenja e pafaj
Befas e shtangur mbeta kur të pashë.
Duke u mbytur nga shirat e lumturisë.
Sytë e mi u bënë oqean i zjarrtë,
Për aq kohë sa rrëshqita dashurisë.
Ti mua me faj mos më bëj,
Si duket u vele e më ke harruar
Nga ku pastaj ndjenjën e zhbëj.
Si nuri mjegullës më ke kaluar.
Ti melodinë e heshtur e dëgjove,
Nga uria ime për dashuri
Te lulja e mollës që vadite.
Me vesën e buzëve nga dhëmbët e mi.
Unë u tradhtova nga mishërimi im,
Se ti s’më çon mua sonte në skaj.
Se s’po shikon mikeshën e vjetër.
Që dridhet nga ndjenja e pafaj. Luljeta Gj. Pashollari
Thonë…
Dikush tha se në këtë botë ka “Drejtësi”
Po si dreqin e tha këtë marrëzi?!
Bota është bërë kosh plehrash
Ku njerëzit hedhin pisllëqet e tyre
Çdo çast, çdo orë, çdo ditë…
Dhe nuk pendohen hiç!
Në udhëkryq drejtësia ka mbetur,
E s’di ku të shkojë!
Palo drejtësi… pjellë e padrejtësive
Kryqëzuar mes pafytyrësish!
Bien termete, shpërthejnë skandale
Thyhen e plagosen zemra, mohohen liri
Dikush tha një marrëzi: “Ka drejtësi!” Alban Arapi
