Një ditë shënëndreu thashë të bëhem pak Sokrat, dmth. të fërkoj hundën për të njohur vetveten! O njerëz të bekuar! U befasova! Ndjeva se në dejtë e mi rridhte gjak i një një politikani të dështuar! Për shahit nuk kisha nevojë: faktet i kisha brenda vetes.
Vite më parë kisha qenë anëtar i byrosë politike të PD-së, madje edhe çikë më lart: një nga 16 themeluesit e Partisë! Kisha qenë Baba Kombi! Po sot? Ikën e vanë të gjitha nishanet! Si e vras kohën? Rri gjithë ditën në shtëpi. Bëj vrap nga kodrat e liqenit artificial duke u përshëndetur çdo sabah njw diplomat zezak, që e ndjek nga pas një vajzë e përjashtme, ezmerkë, lezet me kripë! Kruhem me zonjën time tri herë në ditë! I lëpihem ndonjë bjondeje…nga ballkoni!
Vrava mendjen. Sikur të shkruaj dështimin tim? Sepse, kur njeriu qenka i dështuar, e ka më lehtë të gjejë edhe ide. Një pjesë të kronikave do ta tregoj me kokë poshtë. Disa do t’i përshkruaj sipas teorisë së relativitetit të Einsteinit, nga poshtë -lart! Vende-vende do të fut doza humori, me synimin që, kur të mbarojë lexuesi një kronikë, të paktën të buzëqeshë dy herë!…Dhe rrëmbeva kompjuterin.
Në rrëfimet e mia do të gjeni vetëm ato skena ku unë kam luajtur në rolin e politikanit. Nuk do të shtoj asgjë…veç disa doza ironie. Sekret profesional!
8 dhjetor 1990. E shtunë. Punoja në gazetën “Bashkimi”. Katër vjet më parë më kishin vënë “drunë’ nga “ZP”-ja. Gjatë ditës, më shumë tunda derën. Një çaj mali në bufenë e gazetarëve. Kafe? Nuk kishte dollarë për të importuar?! U ktheva herët në shtëpi. Mora makinën e shkrimit. Boshllëk. Asgjë për të shënuar, pikërisht në çastin kur për vendin kishin nisur tallazet që do të shembnin një diktaturë, edhe pse shtëpia ime ndodhet 2 kilometra larg Qytetit të Studentëve. Pse?
Pas krizës së ambasadave. Pas arratisjes së mijëra shqiptarëve drejt Evropës, duke hyrë më 2 korrikk 1990 në ambasada. Pas shembjes së Murit të Berlinit. Pas Gorbaçovit… Shqipëria nakatosej me ideologjinë marksiste. Kishte miq: Fidel Kastron e Kubës dhe Kim Ir Senin e Koresë së Veriut?! Errësirë brenda errësirës. TVSH dhe Radio Tirana-memece. “Zërin e Amerikës” – duke pasur lepurin në bark, e dëgjoje, por nuk e përtypje. E dëgjoje, por nuk e komentoje…
9 dhjetor 1990. E diel. Në mëngjes erdhi në shtëpi Irena. Studente.
-Mos ka pasur ndonjë rrëmujë nga Qyteti i Studentëve?- pyeta.
-Diçka kam dëgjuar. Por nuk di!
Ka të drejtë të mos dijë. Bota e saj është ushtari. E ka njohur që në shkollë të mesme. Sot? Ai është ushtar. Ajo studente. Kur studentët ngrenë krye, ajo është në krahët e ushtarit, nën kurorën e ndonjë pishe.
Lavdi Zotit edhe pyllin e ka afër…edhe jarani është në formë, sepse, për mungesë valute, nuk është importuar nga ajo esenca që hidhet në çaj dhe dobëson bateritë e ushtarëve…
11 dhjetor ‘90. E martë. Në mëngjes shkova në Qyetetin e Studentëve. Grumbull djemsh e vajzash. Ishte improvizuar një podium. Flisnin oratorë të ndryshëm, secili për hesap të vet. Dikush më tregoi një djalë me baluke, me xhakavento të zezë: është Azem Hajdari…
M’u afrua një student: “Profesor (unë jepja ekonomi në kurset e gazetarisë), ju jeni me ne?” Instinktivisht iu përgjigja:
-Përderisa jam këtu?!
Ishte fraza më pa kuptim që mund të thuhej.
Pashë kryeredaktorin e “Zërit të popullit” Spiro Dede. E kishin rrethuar studentë. Dukeshin armiqësorë. U afrova.
-Pse nuk botoni informacion për ne? Pse shqiptarët duhet ta dëgjojnë të vërtetën nga “Zëri i Amerikës”?
Në mikrofon u dëgjua një zë. “Është Sali Berisha, -tha një student.- E njoh doktorin se jam student nga Tropoja”…“Kam ardhur këtu si miku juaj,- tha Berisha…” Midis studentëve pati shënja mosaprovimi…
