Opinion i një njeriu që dëshiron të ketë e rrisë fëmijë të mirë por që gjithashtu që fëmijët e saj të rriten mes fëmijëve të tjere po aq të mirë.
Rasti i djeshëm i humbjes së jetës së një fëmije, është i trishtueshëm dhe shkatërrues për shpirtin, sidomos kur bëhet fjalë për fëmijë që përfshihen në dhunë kaq ekstreme. Një ngjarje e tillë ka shkaktuar ndjenja të forta trishtimi, hidhërimi dhe shqetësimi, sepse tregon një mungesë të thellë lidhjeje njerëzore dhe një shkatërrim të pashpjegueshëm të fëmijërisë, të pafajësisë.
Një ngjarje e tillë, lë pas pikëpyetje të mëdha për natyrën e këtyre fëmijëve dhe faktorët që mund të kenë ndikuar në sjelljen e tyre. Çfarë ndodhi në jetën e tyre për t’u shndërruar në dhunues? Si është rritur ky fëmijë që kreu një akt kaq të tmerrshëm? A është ky një reflektim i dështimeve në edukimin e tij, pasigurisë emocionale, apo mungesës së mbështetjes nga familja dhe shoqëria?
Ç’prindër mund të rrisin fëmijë që përfshihen në akte të tilla ekstreme? Çfarë ndodh me shoqërinë kur prindërit, shkolla dhe institucionet nuk janë në gjendje t’i japin udhëzime, mbështetje dhe kujdes emocional këtyre fëmijëve?
Fëmijët që kalojnë nëpër situata të tilla, shpesh përballen me ndikime të shumta negative që mund të përfshijnë varfërinë, abuzimin në familje, mungesën e modeleve të shëndetshme dhe shpesh edhe mungesën e mbështetjes psikologjike. Në disa raste, këta fëmijë mund të ndihen të izoluar, të dëshpëruar dhe të humbur, duke kërkuar mundësi për të shprehur dhe kanalizuar zemërimin e frikën që ndiejnë, shpesh në forma të dhunshme.
Kjo ngjarje tronditëse shërben si një thirrje e fuqishme për të reflektuar mbi mënyrën se si e trajtojmë dhunën, si shoqëri dhe si individë. A mund të bëjmë më shumë për të parandaluar raste të tilla tragjike?
E të gjitha këto pyetje duken si pakuptim tani që bilanci është një fëmijë i vdekur dhe një tjeter (edhe shumë të tjerë) gjallë fizikisht por i vdekur mendërisht! Ngushëllime familjes së Martinit, ai iku i pafajshëm!
