Me vesën e mëngjesit
Me vesën e mëngjesit freskohem
Lë pas gjurmët e natës
Marr energji, gjallërohem
ua nis udhëve magjepsëse të ditës!
Nëpër udhë eci me hap të matur
Ndaloj, diku lëshoj një far’
Se dita do ketë të sosur
Produktin e duhur do t’ia marr.
Udhëtimi s’më lodh, gjenerohem
Te vesa e mëngjesit jam frymëzuar
Dita nis bukur, i gëzohem
Lehtë e ndiej veten, djalëruar! Jahe FIDA
Bija ime!
Atë ditë të pashë të mërzitur, të heshtur,
edhe pse ëndrrën për pak minuta kishe prekur,
fjala, buzëqeshja, ledhatimi,
t’u neveritën më shumë se mjerimi.
Unë përsëri të putha në sy e në ballë,
kuptova që kishe më shumë se një hall,
në dhjetëra lodra e personazhe të ftohtë,
mungonte lëvizja e frymës së ngrohtë.
Nuk e kuptoja ç’kisha bërë,
një engjëlli pa legjione i bëhet çasti ferr,
bija ime, s’mund të të lë në vend të huaj,
as të dëgjoj nga ty fjalët: Po vuaj!
Bujare e vërtetë me ecje elegante,
ty të magjeps lindja dhe perëndimi i diellit,
dëgjo pakëz me zë të lartë e të qartë,
si vullkani i etshëm për liri, duhet të kesh dashuri! Isidor Koti
Nëse ti më do fort
Nëse do të më vrasësh, mua mos më lër
Të pres në këtë breg, krejt e vetmuar!
Nëse ti me do, eja me vrap më merr,
Më shtrëngo fort në krahët e tua
Nëse nuk më do, më vrit menjëherë!
Apo ti kënaqesh kur më sheh si vuaj?…
Oh, nga malli për ty, jam bërë pikë e vrer,
Heshtja jote e gjatë shpirtin ma ka copëtuar…
Në këtë fillim viti, “eja” të them me lutje,
Gjithë brengat nga shpirti m’i largo!
Dielli shndriti këtë mëngjes deri tutje,
Por ti shkëlqen me shumë në këtë botë…
Në qoftë se nuk më do, dërgomë sinjale,
Se unë nga zemra prapë nuk të largoj…
Ne qiell shndrisin shumë fishekzjarre
Por zemrën time asnjë nuk e tundon…
Të pres të vish, bashkë me dallëndyshet
Ato bukuroshe udhën do të tregojnë,
Në ballkonin tonë me zjarre dashurie dyfishe
Këngën tonë të dikurshme ato belbëzojnë… Luljeta Gjosha Pashollari
E kuqja jote
E veshur me të kuqe, ti ike atë natë
Por ajo e kuqe mbet’ në zemrën time
E u bë tunikë, madje shumë e gjatë
Trupin tënd mbështjellë edhe shumë kujtime!
E veshur me të kuqe si sonte më kujtohet
Meditoje hënën, në qoshen e preferuar
Më the që dashuria nga qielli na dhurohet
Ndaj i flasim hënës kur jemi dashuruar…
E veshur në të kuqe ashtu të merrte gjumi
Si nerajdë përrallash, në mes të ngjyrës zjarr’
Për fat të keq ne njerëzit, veç atëherë kur humbim
Vëmë re atë që duhej të shihnim që më parë!
Sonte e kuptova, çka kurrë s’kisha kuptuar
Atë që shpesh e shihja e nuk e vija re
E kuqja ishte ngjyra jote e preferuar
Si nuk të thashë njëherë: “Sa e bukur je!”
Të njoha në të kuqe e në atë të humba
Ndaj edhe ajo ngjyrë u gdhend në shpirtin tim
Ndonjëherë të bukurën s’na lë ta shohim hunda
Kështu na ikën natën dhe kthehet në kujtim! Bledi Ylli
Kujtime…
Çdo moment të pikëlluar
dy dëshira për një qëllim
dy njerëz të dashuruar
në një rrugë të gjatë pa kthim.
Më kujtohet çdo moment
Kur më puthje buzë e sy
e më thoje me zë ëmbël
“unë të dua vetëm ty”.
Çdokush e kujton atë që do
por jeta s’kalohet me kujtime
pse as sot e as për njëmijë vjet
s’të heq dot nga zemra ime ?!
Askush nga ne s’e pranon këtë fakt
si do t’i vejë halli një Zot e di
ti në ëndërr më vjen çdo natë
më shtrëngon, më mban në gji! V. Kalemi
“Duhet të ishim dashur më pak…”
Sa pranë… Ah, sa pranë që ishim
Që kurorës dashuri t’i jepnim jetë,
Duhet të ishim dashur më pak,
Që sot kjo dhimbje të ishte më e lehtë!
Kaq kohë… Po, kaq kohë pa qarë
Në ëndrrat e mia përherë penguar,
Ndoshta kështu qenka vërtet shkruar,
Mbi të njëjtën dashuri, dashuruar!
Por edhe ti më ndjen… më ngjan mua
Mijëra çastet bashkë lehtë nuk harrohen,
Ndonjë natë më qëllon të të ndjej pranë,
Edhe pse ëndrrat tona tashmë nuk takohen.
E djeshmja ime… E do të vërtetën?!
Dhe po deshe eja të të gënjej,
Sa herë që merr e vdes frymë atje,
Në çdo trokitje zemre unë këtu e ndjej!
Edhe kur do të duket që të kam harruar,
Mes ëndrrave shterpë këtë varg do lë,
Dhe qoftë e fundit kjo dashuri: Do të dua,
Deri në ditën kur jetë të mos kem më!
Veç tri pika larg;
Duhet të ishim dashur më pak…! X.
