Imagjinoni se diku ekziston një lumë, ujërat e tij rrjedhin me rrëmbim dhe egërsi.
Brenda në lumë gjenden dy njerëz,
duke u përpjekur me dëshpërim për të mbajtur njëri-tjetrin, mbahen sa më shumë që të jetë e mundur, por në fund nuk rezistojnë më.
Rryma është e fortë, detyrohen të braktisin njëri-tjetrin, të ndahen. Kështu ndodh dhe me ne.
Pra në fund, ne nuk do të jemi në gjendje ta mbajmë njëri-tjetrin, nuk do të jemi në gjendje të qëndrojmë së bashku përgjithmonë. Prandaj njeriu nuk është i përjetshëm, por të përjetshëm ka emrin që lë pas.
Eni Çobani
