Nuk më le të të dua dhe me ty të qëndroj. S’më le atë që ndiej, për ty ta tregoj. S’më le ta jetoja ashtu siç dua jeten e në fund, gjithçka qe ndiej per ty ne sirtar te mbyllur mbenten. O zot sa shum dua te flas sa shumë dua te ledhatoj. Megjithate jam unë pengesa qe se le veten time të veproj. Te pakten me mjafton qe ti e lumtur te jetosh. E sa me shum pran tjetrit ti te qendrosh. Le te vuaj unë e le mos te vuaj ai. Ndoshta te do me shum mbase e do dhe ti. Se te duash dike dhe pran ti qendrosh. E ndjenjat te pushtojne e te mos nundesh tja tregosh. Kjo eshte torture e jeten të bën ta mallkosh. Nesti Durres.
Si mundem unë tani jeten ta vazhdoj. Si mundem vallë unë të të harroj. Ditet e kaluara do mbesin kujtime. Nje yll i shkeputur nga ëndrra ime. Shumë perqafime me lotë e me vaje. Si mundet jeta neve të na ndaje. Asnje nuk desha ashtu si ty. Me mall i putha ato dy sy. Tani me harro mos me kujto me mua. Edhe pse un ty shume te dua. Te them mos vuaj te lutem shko. Nje herë ne jetë ti me degjo. Me ler te vuaj edhe per ty. Me ler te vuaj per ato sy. Nesti Durres.
Asgje smund te jetë sic ishte me pare. Nje gjysem dashurie nga ty e vrare. Sepse kemi brenda vetes dicka teper. Dhe ate qe ruaj une gjysma tjeter. Por sot te ndara jan ato vec e vec. Ashtu sic jemi te ndarë un dhe ti. Tek njeri rri ajo qe nuk di te vdese. Dhe i vdekur pa nje varr tek tjetra rri. Ndodh rrall te shihemi ne sy te heshtur. Un qe s’vrava kam pjesen tende te vdekur. Mbeshtjell me urrejtje mbeshtjell me malle. Ti qe vrave ke pjesen time te gjalle. Nesti Durres.
