Nuk di a mendon per mua. E di qe fjalet e mia per ty jane te tharta, por ne kete menyre shpresoj qe sado pak zemra ime do te lirohet nga ankthi i tmerrshem qe e ka kapluar. Mendja ime flen dhe zgjohet me ty, bisedon dhe argetohet, luan dhe shetit, qesh dhe kendon. Kam vetem nje deshire te takohem vetem edhe nje here me ty dhe para teje ta shpalosi ditarin e mundimeve te mia te perditshme. Edhe pse e di se ti je larg meje une si e çmendur vazhdoj te shpresoj ne dashurine time te pafat. Dalëngadale une, kam filluar te humb durimin, per hiq gje egersohem dhe behem xheloze…Valle pse jam keshtu. Alma.
Megjithate une ende e dua poezinë, do te shkruaj per ty, sepse ti me bere poete. Por ne te dy kemi mbetur ne dy pika te heshtura, ne dy pole te kunderta qe s’kane shenja qe nje dite mund te bashkohen njera me tjetren. Si te tilla ato do te nisen ne drejtime te kunderta vazhdimisht do te largohen. Bashke me to edhe ti ike, per te vazhduar rrugen ne drejtimet tona te pa deshiruara… Nuk e di ç`më shtyri të të shkruaj në këtë natë të gjatë. Nuk jam poete, por më beso se këto fjalë nuk dalin nga koka ime, por nga zemra. Dalin nga thellësia e zemrës, aty ku je vendosur edhe ti. Po të shkruaj, se më mungon sonte ashtu sikur i mungojnë detit valët, si qiellit yjet, si syrit loti… Adela.
Advertisement