Ja tek perballem edhe sonte me te njejten lufte! Me te njejten dhimbje! Me te njejten Vuajtje! Me te njejten humbje! Me te njejten disfate! Perballe erresires dhe heshtjes! Frikes se jetes dhe vdekjes! Perballe dashurisë dhe urrejtjes! Përbuzjes dhe shkatërrimit! Ja tek perballem përballë realitetit si një kokrriz rëre ne mes te shkretetires! E vetmja gjë që me ka mbetur ne kete jete është te shkruaj! Te shkruaj per Ty nostalgjia ime! Te shpreh ate qe ndjej ne sy të të tjereve! Ti them atyre qe me njohin dhe atyre qe nuk me njohin se dashuria ime per Ty s’ka fund! Ti them te gjitheve sesa me dhembi ikja jote! Do ketë nga ata qe me kuptojne, do ketë dhe nga ata qe nuk do me kuptojnë! Do ketë nga ata që do qajnë së bashku me mua, do kete dhe nga ata qe do qeshin sëbashku me Ty! Por kjo gjë nuk më intereson dhe aq shume! Jam mbushur plot me bollekun e fjaleve të të tjereve! Kam njohur nga ata qe me uruan lumturin me Ty! Kam njohur dhe nga ata qe nderhyn ne lumturinë tonë! Kam njohur veten me mire sec e njihja! Gjithashtu te njoha dhe Ty perfundimisht! Sonte dua veq te shkruaj sa me gjate… Nuk dua qe te ndaloj së shprehuri ate qe ndjej vertet thelle ne zemer! Dua qe e gjithë kjo dhimbje dhe trishtim te mbyllet bashke me plagen e harreses! Por nuk e di ne do ja dal se harruari Ty! Ty qe le gjurm te renda mbi vitet e mia! Sonte pesova zhgenjimin me te madh te rradhes! Pikerisht sonte ne kete DATE! Eshte e tmerrshme imagjinimi i saj, jo me dhe perjetimi ne te njejten kohe! Nuk e di në ke zemer apo balte ne vend te saj?! Nuk e di si nuk ke pak dhembje, mëshire?! Por ka nje Zot mbi ne! Kjo është e vetmja gje qe me inkurajon! Te pakten sonte s’duhej te silleshe ashtu… Ta ruaje arrogancen tende per ato që ta mesuan! Ështe e pamundur qe unë po i shkruaj keto! E pabesueshme! Po ja qe jeta ndonjeherë të përplaska dhe me djallin! Urime per kurajon qe kishe… Per ate qe me shkaktove dhe sot! Urime Zemer Urime!! Po me gjithe zemer uroj qe nje dite mos te jetosh pendimin! Sepse nuk e di qe sonte ne do kem me forcë te rikthehem e te shkruaj serish per Ty! Nuk e di dhe sesa dit jete me kan mbetur! Ndoshta shume…ndoshta pak! Kete nuk e di! Por di te them qe rrahjet e zemres kanë ndryshuar totalisht! Nje herë vijnë te shpeshta, pastaj ngadalësohen! Dhe si per te mos mjaftuar kjo, nje e therur pershkon çdo gje brenda saj! Nuk me vjen keq per veten. Sepse fundi fundit ky qe fati im! Por me vjen keq per Ty se mbase trazohesh aty brenda! Duke te uruar gjithë lumturin e botes Ty dhe te gjith atyre qe donin te na shihnin keshtu, po e mbylli kete shkrim bashkë me lotin e fundit qe ra! Jetoje kete jete dhe pa mua…pa pendim apo breng ne zemer! Jetoje nen shoqerin e atyre qe te inkurajuan per kete veprim! Jetoje TI lumturinë qe ne lam pergjysem! Dhe endrrat qe si realizove me mua, me këdo tjeter realizoi nje ditë! Do jem apo s’do jem më kjo eshte pjese e enigmes! Ti vetem JETO… Sepse une mbase eshte fryma e fundit tani qe leshoj ne kete BOTE!! A.
Sonte ndryshe nga netët e tjera nuk u luta me per kthimin tend. Tashme ti ke ikur…u bene shumë dite! E ç‘vlere do te kishte kthimi yt tani?! Një tjeter plage? Nje dhimbje të re? Nje vuajtje më shume? Apo nje finalizim me shkaterrimin tim perfundimtare? Ti mbase endesh pas nje bote të re larg meje, pas nje horizonti ku drejt se ardhmes tende shkruhet lumturi! Ndërsa une mbetem peng i asaj bote qe ti më le duke sunduar rende mbi veten time. Nga ikja jote mesova aq shume saqe ndonjehere harroja dhe kthimin! Ti ike se ashtu deshti fati, e jo se donim ne te dy. Kujtimet mbeten diku rrugeve pa jete, duke mbuluar gjurmet tona me hirin e nje shprese te vdekur! Ne ishim viktim e pafajshmerisë se moshes. Viktimë e padijes ne konceptin profesional ne te thenin e gjerave. Ndjenim deri ne piken e fundit, ndonse fundin e lumturisë nuk e arritem bashke! E sot te adhuroj per ate qe ishe, duke shpresuar se nje dite te te adhuroj per ate qe do jesh! Joni.