Tek sa po lexoja fjalimin luftënxitës të Berishes në kuvendin e Partisë Demokratike , menjëherë m’u kujtua politikani dhe strategu ushtarak , Moltken, i përgjithësuar dhe vlerësuar nga historia e artit ushtarak botëror. Kur them “m’u kujtua” nuk do të thotë se kemi të bëjmë me krahasimin mes këtij strategu legjendar dhe Berishës , një politikani të rendomtë , dinak dhe agresiv. Ndërsa , si ushtarak një Haxhi Qamil i shekullit të njëzetëenjë .Të dy këta , përmenden në këtë shkrim, për të treguar ndryshueshmërinë mes tyre edhe në anën njerëzore , fiziologjike , në reflektimin ndaj jetës . Politikani dhe strategu Moltken në rininë e tij, përpunoi dhe zbatoi konceptet operative dhe strategjike të një lufte të shpejtë , të pandërprerë , me ritme të larta, sa që ndokush nga bashkëkohësit e quante atë , aventurier . Edhe pse ai ishte tepër i suksesshëm, me kalimin e moshës dhe në veçanti në pleqërinë e tij , nisi që shumë koncepte dhe norma ushtarake t’i shikonte me një sy tjetër , të përpunonte teori të reja , ku i njihte edhe ritmet e ulta edhe operacionet mbrojtëse , edhe tërheqjen .Dhe kur ai u pyet pse i bënte këto ndryshime , pohoi se mosha drejt pleqërisë e bënte atë të ndryshonte shumë gjëra të konceptuara dhe të zbatuara në rininë e tij. Pra , ky gjigand i mendimit ushtarak, ndryshimet i lidhte edhe me moshën , gjëndjen psikologjike ,nevojën për më shumë paqe , në një farë mënyre me zbutjen e shpirtit agresiv e luftarak . Po te Berisha çfarë po ndodh me kalimin e moshës , a vërehen te ai shënja zbutje , të qënit më paqësor , më tolerant , reflektiv ndaj të shkuarës së tij agressive , a duket në horizont qoftë edhe në mënyrë të trubullt , ndjenja e pendimit per krimet e bëra? Me sa duket, te kjo qënie as ligjet e moshës , pleqëria e thellë , nuk premtojnë për zhvillime normale , por për të kundërtën , për një Sali më agresiv se ç’e kemi njohur, më hakmarrës , më antidemokrat se në çdo kohë tjetër . I gjithë fjalimi i tij në kuvendin e PD-së ishte thirrje për luftë , për destabilizim , për rrëzimin e qeverisë . Lexoni termologjinë e përdorur prej tij si , ka ardhur koha për liri , të përzëmë klikën më të rrezikëshme të Europës,të gjithë në sulm për të mbrojtur të drejtat tona , se vendi është në një gjëndje emergjence , klika Rama-Meta , liria është në agoni , se fitorja është e guximtarëve , të shporrim klikën Rama Meta ,etj . Pra, në fjalimin e Saliut nuk gjen as edhe një fjalë qoftë edhe për kortezi , për paqen , kompromisin , ndjesinë për humbjen e zgjedhjeve , vlerësimin e kundërshtarit politik pa ja kursyer aspak edhe kritikën që rrjedh nga pozicionet politike dhe jo nga mllefet dhe urrejtja patologjike për të duke e trajtuar si armik që i zuri karrigen e pushtetit . Pra , kjo krijesë njerëzore nuk njeh paqe as me veteten , as me opozitën as me shoqërinë . Koha , në vënd ta zbuste atë , po e egërson më shumë , po e bën një rast të veçantë studimi për shkencat biologjike e mjeksore . Ndërsa në planin shoqëror dhe politik është më e lehtë të kuptohet dhe analizohet shpërfytyrimi i tij , bërja nervoz , prirja për luftë , etj . Këto ,Berisha nuk i bën se ndihet i fortë , por se është më i trembur se kurrë . Atë e trembin krimet e bëra dhe ca më shumë thirrja popullore për zbardhjen e tyre , për ndriçimin e së vërtetës , për vendosjen e kriminelëve prapa hekurave . Sa herë ai është ndodhur në rrezik për të humbur pushtetin dhe monopolet e korrupsionit , ai ka thirrur në skenë luftën si mjetin për të vrarë popullin dhe kundërshtarët politikë. Ngjarjet tragjike të 97-ës, grushtet e shtetit të 98-es dhe 2004 kanë si ideator dhe drejtues Sali Berishën . Kështu , nuk është rastësi që ky protagonist negative në politikën shqiptare edhe nga tribuna e kuvendit të kësaj partie bën thirrje për luftë. Ajo është pjesë e filozofisë dhe formimit të tij, e praktikës dhe e emergjencës për t’i shpëtuar drejtësisë . Ndaj edhe fjalimi i tij në atë kuvend ,mbante erë barut , ishte si një kushtrim për mobilizim të partisë dhe elektoratit , për të qënë të gatshëm , në çdo rrugë , cep pallati , ditën dhe natën , në mbrojtje të lirisë së rrezikuar . Por se cila liri është e rrezikuar , këtë strateg Saliu nuk e thotë , e mban të fshehur , e maskon pas disa slloganeve të pështirosura që as vetë ai nuk ua di kuptimin , por ja shet elektoratit dhe partisë së tij për fjalë të arta demokratike . E vërteta është se ai me termin, liria në rrezik, shpreh frikën se veç pushtetit të humbur , ku populli e rrëzoi nga ajo karrige , për të mos u ngritur më , po i rrezikohen pronat , trafiqet ,monopolet , paratë ,gjithçka e fituar padrejtësisht dhe në mënyrë koruptive . Në emër të këtij qëllimi populli ftohet nga ai , për t’u bërë mish për top , mburojtës i çifliqeve dhe e pashallëqeve të këtij feudali mesjetar .
Nuk është hera e parë që elektorati dhe partia e këtij monarku , të vlerësohen si reparte ushtarake dhe jo si subjekte politike , si bartës të ideve dhe alternativave të ndryshmë , si njerëz të lirë , ku të sundojë konkurenca e ideve , debati dhe mendimi i lirë . Ata , nga Saliu , kërkohen të jenë ushtarë me disiplinë ushtarake , të gatshëm të hidhen në greva e demostrata, të bëjnë përmbysje , rrënime , shporrje ,pra e shprehur në ligjëratë të drejtë të autorit Sali, “të kthehen në një kështjellë qëndrese se ka ardhur ora e demokratëve që të përmbysim klikën më të rrezikëshme të Europës. Dhe nuk duhet harruar se mbas këtijë përpunimi moralo-psikologjik të kësaj ushtrie , vjen edhe armatosja e tyre me armë e me lëndë plasëse, ashtu si më 97-ën,ku Partia Demokratike armatosi antarët dhe simpantizantët e saj, në luftën e shenjtë ndaj kundërshtarëve politikë dhe popullit . Ky njeri agresiv dhe luftënxitës pas çlirimit të Shqipërisë nga ” klika” Rama – Meta , kërkon që prej tyre të shpëtojë edhe Europën të cilën sipas tij, këta të dy e kanë turullosur , e kanë dehur, e kanë futur në thes, pra, me një fjalë , ata e paskan pushtuar atë pa u kuptuar nga askush , përveç Berishës i cili thotë “të përzëmë klikën më të rrezikëshmë të Europës “. Sipas tij, edhe Europa qënka e mbushur me klika , me regjime ushtarake , me forca antidemokratike , por kjo e jona qënka më e rrezikshmja ,më e tmerrshmja , që mund të provokojë edhe luftë të re ballkanike , apo largëqoftë edhe luftën e tretë botërore .
Që Berishën e verbon paqja , dihet, pasi kjo është sëmundja e tij patologjike , por të mohosh arritjet e kësaj qeverie , që jo vetëm ka shkrirë akujt me Europën , por edhe e ka bërë politikën e jashtme shqiptare dinjitoze , të besueshme te partnerët tanë ndërkombëtarë. Ajo tani flet me zërin e saj që vlerësohet si e barabartë mes të barabartëvë e kjo nuk do komente . Por që ti kuptosh këto suksese duhet të çmilitarizohesh , të jesh njeri i paqes dhe jo i luftës , të pranosh demokracinë liberale dhe jo të endërrosh monarkinë , të duash Shqipërinë dhe jo çifliqet dhe pashallëqet e rrëmbyera me forcën e pushtetit , të duash njeriun dhe jo ta vrasësh atë , të përdorësh gjithë arsenalin demokratik në luftën politike për pushtet , por edhe të respektosh vullnetin e sovranit pa i tjetërsuar e vjedhur votën , pa grushte shteti , puçe e kurthe bajraktarësh. Në kuvendin kombëtar të PD-se , më shumë se për paqen u fol për luftën , më tepër se kompromisi u trajtua bojkoti , apo pjesëmarja e kushtëzuar , për vetveten u fol pak dhe në menyrë romantike ,ndërsa te kundërshtarët politik ata gjetën armikun që duhet luftuar .Ky nuk është një fillim ndryshe, siç thuhet, por rënie në tatëpjetë…